Zaterdag, nog maar morgen en ik heb toch weeral heel wat gedaan ondertussen !!!

 

Ook al ben ik vroeg opgestaan, de zon heb ik nog altijd niet gezien, het blijft grijs en grauw eruit zien buiten, een eerder onweerachtig gevoel heb ik er aan over gehouden toen ik al in de morgen ging winkelen, ik was thuis gekomen en met alles uitgepakt en alles op zijn plaats gezet, toen was het nog geeneens 10u in de morgen en dat is vrij vroeg voor mijn doen.

Na mijn ontbijt ben ik dadelijk naar de winkel gegaan en ik had vrij snel alles bij mekaar gezocht, toen ik naar huis terug ging dacht ik er ineens aan : vis heb je niet meegebracht, ja, dat was ik vergeten maar als ik verder alles in huis heb kan je die ook nog snel zo tussendoor even gaan halen, of gewoon nog een paar dagen wachten wanneer alles weer op de normale uren open is zoals op dinsdag, dan kan ik ook nog vis eten maar nu zal het dus vlees worden, of gewoon alles vegetarisch, kan ook natuurlijk maar dat is bij mij niet iets voor iedere dag.

Nadat dus alles op zijn plek stond en ik wat anders, iets lichter, had aangetrokken, dan ben ik beginnen zien naar die shorts en shortjes die ik hier nog in de kast had liggen.  Een aantal heb ik er nog wel van gedragen maar ik wou weten of ik nog overal zou in geraken, niet veel bleef er nog over, eentje eigenlijk dat nog goed zat, alhoewel het vaster rond mijn benen zit, maar wel nog draagbaar, vooral thuis dan.  En de rest, wel ga ik in een zak steken om weg te brengen naar de kledingcontainer in mijn buurt, dat is vrij handig, dan hoef ik niet ver ermee te lopen, net zoals die glasbollen, al heb ik ondertussen wel weer een hoop ervan staan.

Op dit moment dat ik dit hier neerzet heb ik hier weer alles op mekaar open gezet zodat er wat frisse lucht naar binnen kan komen, het is overal zo warm en als je dan aan bepaalde werkjes bezig bent dan staat het zweet al snel op mijn gelaat, zoals ook nu dus, gewoon door dit neer te zetten !  Zelfs mijn nekharen zijn weeral nat van het zweet en nochtans heb ik niet zoveel gedaan.  Ach, het is ook nooit goed, als het warm weer is dan kom ik al bijna niet meer naar buiten, nu dat het frisjes is en er een lichte wind staat, is het wel verraderlijk om een koude op te doen, zeker met dat zweten allemaal !  Als de zon schijnt dan gaan we er van lopen, raar toch hoe een mens kan veranderen, maar ja, ik weet het dan ook wel dat ik weeral last van die uitslag kan krijgen op mijn benen en daar pas ik dan al voor, dat is toch te begrijpen.

Vandaag zal eerder een rustdag worden voor mij maar ook voor anderen die gewerkt hebben.  Al zullen er wel vele zijn die nu nog hun vakantie nemen, ook wij gingen in de maand augustus vrijwel altijd met vakantie, dat was zo een gewoonte en dat hebben we meer dan 20 jaren samen zo vol gehouden, tot het niet meer ging voor de echtgenoot en we genoodzaakt waren om thuis te blijven omwille van zijn ziekte, ook geen andere zonnevakanties meer, het was met zijn toestand niet meer mogelijk, ik vertikte het op het laatste om al zijn ruzies met mensen die in je buurt waren, weer te gaan goed maken en te vertellen dat hij ziek was, ik heb het toen echt wel opgegeven om dat nog te doen en je krijgt uiteindelijk bij het personeel in het hotel alsook bij de andere vakantiegangers een slechte naam, was heel erg om dat op te geven, vooral voor mij, hij trok zich er toch niks meer van aan en ja, ook dat stoorde mij dan in mijn rust die ik echt wel nodig had tussendoor.

De mooie jaren zijn voorbij, ik ben nu alleen maar ik voel me op momenten veel gelukkiger dan in die periode dat hij nog thuis was maar al redelijk de tekenen van zijn ziekte vertoonde, ik liet hem hier doen en zorgde zo goed en zo kwaad als het ging, ik had dan ook telkens wel de steun van de beide huisartsen maar ja, ooit gaat het wel te ver en dan moest ik andere maatregelen treffen, ik kon hem hier niet meer houden . . . en uiteindelijk wilden ze hem in het rusthuis ook niet meer hebben als hij zich niet beter ging gedragen !  Zo val je van het ene uiterste in het andere, eerst kon je nog samen met vakantie gaan en genieten en opeens komt aan die gelukkige en gelukzalige tijd een einde, zonder dat je het zelf in de hand hebt, ik heb toen veel tranen gelaten maar ik beklaag het me niet dat ik zo lang dat ik kon voor hem heb gezorgd, al kon ik hem niet meer thuis houden, het was een zware tijd en eigenlijk wil ik die zo snel als mogelijk vergeten . . . alleen gaat dat niet, het maakt een deel uit van je leven en wil je of niet maar het is er en het gaat nooit meer weg, zeker niet uit je geheugen.

Vakantie is gelijk aan samen weg gaan maar niet meer voor mij, ik kan het niet meer op brengen om er zelf wat aan te doen, ik wil thuis blijven en gerust gelaten te worden, ik kan geen drukte meer om me heen verdragen, al wil ik niet zeggen dat ik niemand meer wil zien maar ik wil tussendoor wel eens even wat blijven babbelen hier in de omgeving waar jij je goed voelt, de rest van de wereld kan me gestolen worden, al wil ik wel eens naar hier of daar gaan maar met wie vraag ik me dan af, of gewoon eens met de wagen weg rijden naar hier of daar, ik weet het niet echt maar ik wil er wel eens tussenuit gaan maar hoe los ik dat op, dat weet ik zelf niet al heb ik steeds alle reizen en dergelijke gereserveerd of geregeld, en het is telkens heel goed geweest maar om nu daar ook weer mee te beginnen, neen, dat doe ik niet meer.

En zo blijft dat geheugen van mij maar verder drammen over vakantie, ik krijg dan berichtjes van hier en daar en ja, dat roept bij mij dan ook weer beelden op die ik ken en die ik nog wel eens zou willen zien !

Maar de vakantie is al meer dan in de helft, we zijn immers net de eerste augustus voorbij en nu beginnen we stilaan af te tellen, als een klein kind naar de eerste schooldag toe !  Ja, zo vergaat alles dan in het leven en denken we niet meer aan die vakanties die reeds een hele tijd geleden zijn geweest, de laatste die werd afgezegd wegens ziekte was in 2021 voorzien maar is niet doorgegaan wegens zijn opname in het ziekenhuis toen hij hier was gevallen, een moeilijke overgang naar het rusthuis waar hij naartoe ging maar niet mocht blijven omwille van zijn dwaze streken en vechten en dergelijke.  In het tweede ziekenhuis waar hij verbleef werd hij gewoon onder de pillen gehouden en als hij een goede moment had, dan wou dat zeggen dat hij daarna weer wat meer verdoving zou krijgen om hem kalm te houden . . . wat uiteindelijk zijn dood is geworden . . . !

Na zijn overbrenging terug naar het rusthuis heeft hij nog een twintigtal dagen geleefd en heeft toen zijn ogen dicht gedaan, ik vrees dat hij daar een longontsteking had opgedaan en eraan is overleden.  Maar die felle force die hij had in zijn handen moest hij toch nog tussendoor kunnen uitwerken op mij, wringen aan mijn polsen net om te zeggen dat hij zich wel zou wreken, zo zag ik het, zo voelde het voor mij aan, wat ik besloot om dus niet meer dicht bij hem te komen, hem wel nog een zoen te geven maar meer ook niet !  Of later om zijn gelaat te strelen toen hij al bedlegerig was . . . het heeft niet mogen zijn, is ondertussen ook al twee en een half jaar geleden dat hij is overleden, de tijd vliegt . . . maar vergeten doe je dat niet, het is te ingrijpend in je leven.

Zo zie je maar dat je leven snel een einde kan nemen als het even tegen zit, wat denken aan vakantie al niet naar boven kan brengen, nog een mooie zaterdag, ik heb de indruk dat de grijze wolken wat willen open gaan om plaats te maken voor het zonnetje, laat ons hopen dat het nog zonnig weer wordt maar niet meer zo heet als voorheen.

Nog een heel fijne zaterdag wens ik iedereen toe, geniet van een vrije dag en werk niet altijd, ook ik ga het vandaag wat lichter op nemen en proberen te genieten van wat er te genieten valt.  Groetjes.