Vrijdag, een nieuwe fase in mijn leven . . . !

 

Ja, ik ben al van woensdag een nieuwe fase van mijn leven ingegaan, het leven van een hartlijder maar dat lijden werd alweer verzacht door naar mijn hart te gaan kijken.  Grote veranderingen zal je aan mij niet zien maar je zal wel zien dat het me terug wat beter val vergaan als ik moet stappen en als ik een inspanning moet doen, eigenlijk had ik dit wel nodig om me wakker te schudden . . . !

Een tijdje geleden ondervond ik dat ik niet meer zo goed kon volgen als er er al eens wat sneller werd doorgestapt om de ene of andere reden, ik kon het snel stappen niet meer aan, ik had tekort aan adem maar ik stak dat dan op "dat ik nog maar pas had gegeten", wat telkens wel waar was maar ook gewoon zonder dat dit eten eraan te pas kwam, zelfs dan kon ik moeilijk volgen, kortademig, neen, zo voelde ik me niet maar het bleek wel die kant uit te gaan, verder geenproblemen met stappen.  Ik had al RSV achter de rug, 2 keren op 1 jaar, ik was die zona ook zo goed als kwijt geraakt, al hangen er hier nog wel enkele stukken zenuw me te plagen bij bepaalde bewegingen van die rechterkant, ik sla me overal wel doorheen, alleen duurt het me te lang om weer gans gezond te zijn en verder te doen zoals ik bezig ben.  Zou dat nu nooit eens beter gaan vroeg ik me steeds af, ach en dan komt de dag dat je moet toegeven dat het gans niet meer gaat zoals op vorige vrijdag 26 september.  

Ik had een afspraak om 11u30, zo goed als op de middag dus, bij de pedicure, het is niet zo ver van mij af en dat doe ik dus steeds te voet . . . maar ik geraakte dus niet meer goed vooruit, het vlotte niet zo goed maar ik maakte daar niks uit op, de ene dag gaat het immers wat beter dan de andere en ik sukkelde verder.  In het naar huis toe gaan voelde ik weeral datzelfde : pijn op de borst, dat borstbeen moest het verkorven, ik was nog maar halfweg op weg naar huis toe en ik kon al niet meer verder.  Maar daar stond een bushokje langs de baan en daar ging ik wat neerzitten, moest ik daar wat aan de hand krijgen, ik zat daar open en bloot en er passeren regelmatig mensen, ik zou daar niet ongezien blijven mocht er wat met me gebeuren, dat schoot er doorheen mijn hoofd, ik voelde wel dat het iets anders was dan wat ik steeds voelde als ik ging wandelen, het was iets wat niet deugde, dat moest gesignaleerd worden aan de huisarts en vooral naar de dochters bellen.

Eindelijk was ik na wat rusten toch thuis geraakt en ik was blij toen we samen naar de huisarts gingen, daar kreeg ik dadelijk te horen dat ik recht naar de spoed moest gaan, ik mocht zelfs geen inspanning meer doen, zelfs dat stukje naar huis toe, wat echt wel dichtbij was, mocht ik niet meer te voet doen, de dochter moest haar wagen gaan halen zodat we zo naar de Spoed op Gasthuisberg konden en daar zouden ze ons wel verder helpen.

Maar je weet het wel het was weekend, iedereen die wat gezondheidsproblemen heeft op die dag, wil snel worden geholpen omdat het weekend voor de deur staat, het was er al druk, werd nog drukker met de minuut en snel stond alles stil, er werd snel geluisterd wat ik te vertellen had en ik werd onder hartcontrole gezet om te vermijden dat er iets ernstiger met me zou kunnen gebeuren . . . en dan werd het wachten en geduld oefenen tot er beslist zou worden naar welke afdeling ik moest gebracht worden.

Ik kwam terecht in een gesloten afdeling omdat daar allemaal mensen met ongeveer hetzelfde worden opgevangen, een afdeling waar ik heel tevreden over ben, er liep wel hier of daar eens iets scheef wat daarna wel weer werd recht gezet maar soms liep het er ook de spuigaten uit, zeker op maandag, slechte communicatie van bovenaf werd er al gefluisterd hier en daar maar ja, ook daar werd dan wel een mouw aan gepast en ze deden volop verder.

Over het eten had ik geen klagen, je kan kiezen wat je wil eten en dat vind ik mooi, al vergat ik hier en daar wel eens dat je van die beschuiten zelfs 2 tot 3 porties kan vragen en dat smaakte lekker.  Maar verder had ik echt geen klagen, alleen over het slapen.  Je moet weten dat ik niet kan slapen terwijl er licht naar binnen komt in de kamer, ook daar in het ziekenhuis was dat soms niet te vermijden maar ik stond als de bliksem uit mijn bed om de deur van de kamer dicht te doen, zo heb ik tenminste een aantal uren deftig kunnen slapen tijdens iedere nacht.  

Ik moet hierbij nog wel vermelden dat we vaak werden gecontroleerd, parameters nemen werd vaak gedaan, die katheder eens doorspoelen om te zien of alles nog juist zit en zo van die dingen, bloeddruk meten en ik kreeg daarna ook nog een pilletje om de bloeddruk te doen dalen, al hielp dat ook niet altijd even goed.  In de morgen was de bloeddruk meer normaal maar helemaal normaal was hij pas toen die verstopping in mijn kransslagader werd verholpen.  Hoe vaak ik geprikt werd en hoeveel bloed er is afgenomen, ik weet het niet, heb het ook niet geteld maar heel veel keren en op ieder denkbaar moment van de dag of nacht.

Intussen ben ik dus al terug thuis en heb mijn normale dagelijkse dingen weer zelf gedaan, ook al moet ik de eerste dagen nog wel eens rust nemen tussendoor, mijn draai had ik nog niet echt gevonden deze morgen maar dat komt wel weer terug.  Vandaag, ik zet dit op donderdag om vrijdag te verschijnen klaar, heb ik dus al een kappersbezoek achter de rug, heb met begeleiding van mijn dochter, een wandeling er naartoe gemaakt maar er zit nog wel wat angst in mij om weer eens niet meer verder te geraken . . . !!!  Het is iets wat een mens niet zo snel vergeet dat je dicht bij een infarct of nog erger zat . . . het blijft steeds in je hoofd spoken, hoe lang, geen idee, we zien wel, ooit gaat het terug wel wat beter.

Alleen voelt mijn rechterkant weer pijnlijk aan, gaat die zona nu eens nooit uit mijn lichaam uit ?!

Maar we gaan door, met of zonder pijn, zo weten we dat we nog leven . . . 

Nog een fijne dag aan iedereen, geniet van het leven want het duurt soms maar even, het is een gezegde maar ook de volle waarheid !   Groetjes.