Woensdag, een zonnig warme dag tot 30° volgens de voorspellingen . . .

 

Vandaag is het nog een zomers dagje met temperaturen tot 30°, al ben ik niet voor de warmte maar wel voor de gematigde zonnestralen, ik trek mijn plan en houd me de laatste tijd meer binnen op wanneer het zulk weer is.  Iedereen doet wat hij wil op warme dage maar ik wil dan dat ik niet te vee last ervan krijg, als kind was ik er erg gevoelig voor en tot nu toe is dat niet echt veranderd, tenzij ik ergens met vakantie zou zijn waar het aangenaam warm is en je in je badpak of zo kan doorbrengen in de zon onder een parasol !   Want ja, ook daar kan je lekker bruin van worden, al zijn er wel wat zonnestralen nodig om daarvoor te zorgen, ik denk dan aan de vakanties die we meestal in oktober, doorbrachten op de Canarische eilanden, ja, dat waren tijden, tijden die ook snel weer voorbij waren, al gingen we meestal toch voor twee weken daar naartoe, het was altijd te kort.

Zo herinner ik me de eerste keer dat we er naartoe gingen in 1974, onze dochter Kristel was toen 2 jaar en we kwamen als bruingebrande mensen terug in eigen land aan met het vliegtuig, ze herkende ons bijna niet meer, ze weende toen ze ons moest begroeten, we lieten haar gerust en reden naar huis terug . . . en toen herstelde ze wat en ging ze ook rustig slapen bij de grootouders.  Wij waren naar onze eigen woning, daar niet zover vandaan, gaan slapen en zouden onze dag erna wel nodig hebben om de was en de plas te doen voordat we weer terug moesten gaan werken.  Ja, dat was onze eerste keer, we hadden dan ook nog bloemen mee genomen van uit Tenerife en dat alles leek haar vreemd te zijn, een kind is eerder flexibel en gaat van het ene moment in het andere over, zo ook zij, ze was weer de lieve dochter die we toen hadden, die er nu ook nog is maar ondertussen is er wel een andere dochter geboren, zij had er niet zoveel last van, zeker niet van de warmte.

Toen we een aantal jaren ook samen met de schoonouders naar Tenerife gingen, toen waren ze ze allebei van de partij, alleen kon Kristel niet zo goed tegen de warmte en werd snel hangerig als we ergens even moesten wachten.  Carla die kende dat niet blijkbaar en die liep met vreugde door het leven, het zonnetje in huis, al hadden we ook mooie dagen met Kristel, Carla spande steeds de kroon, het was een kind waar je niet kwaad kon op worden, eender wat ze had uitgevreten, ze deed iedereen lachen en dat was haar sleutel om overal en alles te verkrijgen, of hoe twee zussen zo verschillende van mekaar kunnen zijn.
Alleen herkende zij zichzelf niet op de beelden die er waren van haar in Tenerife, ze liep op een moment onder een bloemenpergola door en droeg een zonnehoedje en een kleedje dat ietwat uitwaaierde, zo herinner ik me haar dagen op Tenerife, en ja, zo liep zij doorheen het leven, met een lach op haar gezicht.

Ach, warme dagen doen je terug denken ook aan wat we hadden in Oostenrijk, al die wandelingen, bergop en bergaf, het ging allemaal, tot we thuis waren en onze schoenen uit deden, hoe vaak heb ik niet mijn teennagels verloren omdat ik blauwe tenen liep met al die bergen maar vooral dalen, dat dalen deed mijn voeten geen goed, ik zag soms echt wel af maar achteraf, als alles weer is goed gekomen, dan vergeet je zulke dingen.  Het waren mooie tijden.

En dan denk ik aan de bossen waardoor we liepen, we wandelden overal, nu eens in Duitsland, omgeving van de stad Wolfach, waar we in Oberwolfach verbleven.  De mooie streek er om heen, we reden van hier naar daar met de wagen, gingen grote wandelingen maken, reden dan weer even verder om van een ijsje te genieten, zaten ergens in de bossen gewoon te picknicken, er was niks dat we liever deden, onze dagen waren mooi, we hielden ellenlange gesprekken onderweg, maakten veel beelden van de omgeving, kusten mekaar als we daar zin in hadden, we waren blij omdat die omgeving zo mooi was en ook ons vreugde bezorgde.  Waarna we met een moe maar rustig gevoel terug keerden naar het hotel om daar nog even te babbelen met onze buren, de Nederlanders die ook bijna allemaal reeds zijn overleden, ook mijn echtgenoot heeft hen vervoegd hier boven ergens te velde.  Ik teer nu op die mooie dingen die we meemaakten, geluk maak je zelf op zulke momenten, we aten en dronken waar we zin inhadden, we gingen er wijn halen op een wijnkasteel boven op de wijnberg gelegen, he is er nog altijd een eeuwenoude kelder die goed is om de wijn te bewaren, ach, wat was het mooi en goed allemaal.

De ene keer gingen we samen als gezin met vakantie maar de laatste jaren gingen we dus alleen, al waren we soms wel vergezeld van Kristel en Bart die in een aangrenzend gedeelte van het dorp verbleven in het Zwarte-Woud, ja, ook dat was mooi, samen eens een wandeling doen, alleen was het toen al wat rekening te houden met de echtgenoot die last had van zijn aders die op bepaalde plekken waren zo goed als dicht geslibt, maar waar het bloed een andere weg zocht om door te geraken.  Dat waren tekenen dat er wat anders aan de gang was in zijn lichaam, hij moest met heel wat rekening houden maar hield het toch nog altijd vol, zelfs die laatste keer dat we naar "ons" hotel waren terug gekeerd.  Die dag had hij een vrij zware val gemaakt en we gingen er ook naar de arts van het dorp, die hielp ons goed verder met wat zalf en een pijnstiller.  Het was een vrij zware klap die hij toen had gehad en dat was een voorteken van wat er allemaal zou volgen . . . het was een beetje het begin van het einde, al gingen we het jaar nadien nog wel eens maar dan met mezelf die bang was om dat toch nog te doen, ik wou het gewoon voor hem doen, hij wou er nog eens naar terug gaan om afscheid van alles te nemen.  Voor mij was het ook een lijdensweg op die vakantie, niks ging nog normaal, ik ben bang geweest om hem daar te verliezen, de schrik sloeg me steeds om het lichaam toen er iets was waarbij hij snel moest reageren in de wagen.   Het lukt nog nipt maar als ik het geweten had hoe hij zich zou gedragen in die vakantie, ik had het niet meer gedaan, zeker weten, maar dat zijn dingen waar ik me nu bewust van ben, toen deed ik het om hem zijn zin nog eens te geven op dat gebied.

Al die dingen spelen nu door mijn geest een film af, een deel dat heel mooi was en waarbij we samen als koppel heel veel van hebben genoten, het laatste deel wat niet zo fraai was en veel van mijn energie heeft gevraagd om dat tot een goed einde te brengen, ja, toen ging het snel bergaf, niemand die gedacht had dat hij niet lang meer te leven had, ik wist wat er komen zou en hoe het zou eindigen, het was zwaar, voor hem maar ook voor mij en als ik daar in mijn bed begin aan te denken kan ik niet meer slapen, het was een marteling !

Gelukkig dat we genoten hebben tot op de laatste momenten dat het mogelijk was, nu heb ik er geen spijt meer van dat we dit deden, ik kan alleen terug kijken op meestal mooie dingen die er zijn geweest, op mooie belevenissen, met en zonder kinderen, alles is mooi geweest, we hebben samen een mooi en voldaan leven gehad, genoten van alles wat we konden doen, ik ben blij om hem gekend te hebben.  En weldra, wanneer het zijn verjaardag is, zal ik er met vrede aan terug denken voor wat we hebben gehad, dat kunnen ze ons toch al niet meer afnemen, dat was wat we steeds tegen mekaar zeiden toen we weg waren of echt genoten hadden van iets !

Ja, al die herinneringen zijn mooi om op terug te kijken achteraf en weer alles voor ogen te krijgen wat er toen was en is geweest, wat we hebben gedaan of niet, wat er mooi was, wat er iets minder mooi was, het leven van ons samen, het was het waard om geleefd te worden !

Geniet nog van het leven zoals het is, ik kan het iedereen aanraden als je daar de kans toe krijgt, de dag nemen zoals hij komt, ook dat moet je doen, maak van iedere dag iets moois want hij komt nooit meer terug !   Groetjes.