Eindelijk . . . !!!

Ook ik maak er vaak een goede dag van maar nu hadden ze aan de telefoon toch goed nieuws en daarom in de titel "Eindelijk" !  Goed nieuws over de echtgenoot, hij is klaar om weer naar huis toe te gaan, met al zijn hebben en houden dat er nog over blijft van alle kledingstukken en materiaal dat mee is gegaan met hem naar de instelling, de koffer zal er zeker niet vol mee zitten, zelfs nog niet half vol maar we hebben toch al wat in voorraad om dat weer alles aan te vullen, alleen hopen we dat het blijft waar het moet zijn en niet verloren gaat op de plek waar hij nu weer terecht komt.

Op de middag ging ik snel wat gft-afval naar beneden doen in de kelder en dan neem ik nooit mijn gsm mee, ik laat die liever liggen waar hij ligt en belt er iemand, ja dan is het maar terug bellen, ik doe het niet anders omdat je in die kelder en liften meestal toch geen ontvangst hebt, het zijn betonnen wanden met nog veel ijzer erin ook overal en dat laat niet echt veel van die golven door.  Ik heb het nog nooit geprobeerd maar ik neem nooit mijn gsm mee, het is genoeg dat je die eens laat uit je handen vallen en dat kan nu meer gebeuren dan anders omdat die handen ook niet meer zo zijn zoals vroeger, veel minder gevoel erin en ook pijnen dus ja, toch maar ergens je gsm neer leggen en geen onnodige risico's nemen !

Dus toen kreeg ik de sociale dienst van de instelling aan de lijn en die dame vertelde me dat de echtgenoot dus klaar was om weer naar het rusthuis te gaan en dat ze ook het andere rusthuis hadden gebeld maar daar was jammer genoeg nog geen plaats meer voor hem, dus is het daarvoor nog wat te vroeg.  Maar ik ben al blij dat hij terug kan gaan naar het rusthuis waar hij eerder was, daar worden de mensen goed ontvangen en zorgen ze er degelijk voor, daar krijgen ze allerlei dingen toegespeeld om hun bezig te houden, om ze alert te houden en om te vermijden dat ze zich beginnen te vervelen.  Ik hoop maar dat hij hier de rust mag vinden die hij zo broodnodig heeft, ik weet niet hoeveel hij nu nog weegt maar ik vermoed dat hij toch wel wat kilo's kwijt is gespeeld en vooral die spieren mensen, die komen nooit meer terug volgens mij.  Het kan ook zijn dat zijn algemene toestand weer wat meer achteruit is gegaan, dit alles heeft hem heel zeker geen deugd gedaan maar als het voor zijn eigen goed is dan ga je daar op in.  

Wie denkt nu dat je daar van die dingen gaat tegen komen als de kledij die verdwijnt, zijn toestellen zoals tondeuse en scheerapparaat, samen met zijn polshorloge en zijn leesbril, alles is weg, voorgoed vermoedelijk, al heb ik eerder nog wel eens een poging gedaan om er weer over te beginnen, ik laat niet los, ik heb me erin vast gebeten en mocht ik weten wie het in zijn bezit heeft, ik zou er zelf naartoe gaan en het meenemen, want ze dragen doen ze niet maar wat doen ze er dan wel mee ?  Al die slaapkledij, kousen, en wat nog allemaal, ik weet het bijna zelf niet meer wat er al weg is van zijn goede spullen, het zijn natuurlijk de mooiste stukken eerst die verdwijnen dus is het volgens mij iemand die daar op uit is of een soort van kleptomanie heeft, ik kan het anders niet uitgelegd krijgen.

Het liefst van alles zou ik zelf tot ginder gaan en zien wat er nog ligt van zijn spullen, nu denk ik er weer aan, dat is meestal zo de dag nadat ik daar ben geweest, ik meen dat zijn mantel nu ook niet meer te zien was, heb ik gelijk of niet, wie zal het zeggen ?  In ieder geval zullen we op woensdag iets meer weten, dan houden ze onderling een conferentie over wat ze moeten doen wanneer dit en dat voorvalt en hoe te reageren.  Welke medicatie hij krijgt en wanneer hij die moet krijgen.  Wat er nog zal gezegd worden weet ik ook niet allemaal maar we zien wel wanneer de kans bestaat dat hij er weg mag, hij zal wel vervoerd worden met ziekenvervoer, of zouden we het zelf aan durven om hem zo mee te nemen, ik durf dit wel aan maar of hij nog zover kan stappen tot binnen, dat is maar de vraag ?!  Er zijn natuurlijk altijd wel rolstoelen voorhanden maar je zal zien op dat moment is het dan moeilijk.  Dus ja, toch maar zelf zijn koffer gaan in laden om te zien wat er nog is en zo van die dingen, en daarna ook terug naar het rusthuis gaan om hem wat gerust te stellen . . . want dan is alles daar ook weeral nieuw.  Misschien hem toch daar ook wat laten bekomen van alles en na een nacht goed slapen zou het er al gans anders kunnen uitzien, nu kan ik van hieruit weer wat meer zelf met de bus tot daar rijden en hopelijk vindt hij daar terug wat zijn draai.

Er zijn nog spullen in de kast blijven liggen van in september, ik moet daar toch wel eens naar kijken of die nog wel goed zijn, het zijn wel maar wat wafeltjes die in een plastieken gesloten doos zitten maar toch wil ik dat allemaal voordien weg hebben zodat hij zich er niet ziek kan aan eten !  En dan maar wat nieuwe wafeltjes kopen zeker ?!  Dat is iets wat hij steeds graag lust en ze zijn nog lekker ook.  Vandaag ben ik al op pad om wat aan te vullen zodat hij met de feestdagen zeker niet zonder wat te snoepen zit op zijn kamer.  Ik hoop dat het daar wat meevalt en dat we er weer met frisse moed tegen aan gaan, er volgt dan nog een nieuw jaar ook en we hopen allemaal dat het hem goed gaat.

Eindelijk gedaan om telkens 50 km te doen met de wagen voor een bezoekje, één enkele persoon mag er maar binnen in de afdeling, met twee moet je een afspraak maken in de container en achter plexiglas zitten praten, wat niet echt aangenaam is, ik verstond er toen niks van en het was er ook niet gezellig maar ja, alle middelen helpen om contact te houden.

Nu kunnen de dochters en kleindochters, en kleinzoon, hem ook weer eens zien, ook een hondje mag daar naar binnen maar hij mag de gewone werking van de afdeling niet storen, het is een flinke dwergteckel met de naam Odie, ik ben benieuwd of die hem nog gaat herkennen, als hij snoepjes geeft zeker en vast wel !!!  Hij gaat er vaak snel naar toe om even te blaffen en dan tegen hem op te springen, dat zal hij nu niet meer kunnen doen omdat de echtgenoot niet vast op zijn benen kan staan, kan ook nog niet alleen stappen.  Maar op zijn schoot zitten, dat zal wel lukken, als Odie dat al wilt natuurlijk !?  Ach, ik wil hem gewoon zien wat herleven na die bijna drie maanden in de instelling, ik hoop dat het hem goed zal doen en ik weet dat dit wel zo zal zijn.  Alleen ben ik benieuwd of hij het weer niet ziet als een andere plaats waar hij "gevangen" zit en wil uitbreken, want daarvoor is hij naar de instelling geweest voor die enkele maanden.

Op dit moment is mijn hart vol van vreugde, hopelijk blijft het ook nog lang duren en kunnen we met welbehagen het feest van Kerstmis vieren, daarna ook Nieuwjaar en met frisse moed weer aan dit nieuwe jaar beginnen.