dinsdag . . .

 

Vandaag is het een dag van rouw voor alle slachtoffers die zijn gevallen bij de watersnood die op verschillende plekken in het land ons land heeft getroffen, hier en daar was het echt wel zorgwekkend als je ziet dat er huizen zijn ingestort, ook plekken waar he water metershoog heeft gestaan, je houdt het bijna niet voor mogelijk maar het was toch wel te zien overal in de media.  Aan alle nabestaanden van de overledenen bieden wij, mijn man en onze ganse familie, ons medeleven aan en hopen dat de vermisten snel mogen worden gevonden.  In onzekerheid leven is ook een opgave waarmee bijna niet te leven valt, die twijfel of ze nog in leven zijn . . . !

Maar toch wensen we ook iedereen een fijne dinsdag toe, de dag voor onze nationale feestdag zal nooit meer dezelfde zijn . . . zeker niet voor wie er iemand heeft verloren aan de watersnood, eender op welke manier.  Ieder jaar zullen ze daar weer aan denken aan die dag van rouw en nog vele dagen daarvoor ook wel maar ja, ze zijn in ieder geval toch in onze gedachten en dat is al veel waard.  Als nu alle nood nog wat kan gelenigd worden maar ik weet niet hoe ze mensen die hun huis en inboedel zijn verloren, hoe ze die kunnen vergoeden en van waar dat geld allemaal moet komen.  Het zijn zware slagen die ons land te verwerken kreeg en ons land, dat zijn wij ook, wij horen ook daartoe en we wonen er ook nog en gelukkig hadden wij geen schade of toch niet dat ik weet hier bij ons, dan mag een mens zich al gelukkig prijzen.

Maar laat jullie dag niet door mij vergallen en probeer er toch ook van te genieten, het is immers vakantie en daar kunnen we nog beter van genieten ook.  Zelf was ik gisteren al danig in de weer om met dit mooie weer mijn ramen gelapt te krijgen, met behulp van de echtgenoot ben ik daarin geslaagd, al heeft hij er bijna geen bijdrage aan geleverd, ik deed het zo goed als alleen, alleen stond hij erop te kijken.  

Toe te kijken echter of mijn trapje niet verzonk in de keien die vooraan onze woning liggen, ik moest zo maar eens met een poot daarvan naar beneden zakken in de andere keien, je weet dat nooit en ook ik weet dat ik daar niet echt vast op sta.  Maar tenslotte is het ook niet echt hoog, twee grote treden hoog maar genoeg om te vallen, hij hield dus toezicht maar had meer commentaar voor wat ik aan het doen was !  

Ja, lach maar, zo ken ik hem wel, zijn handen staan ook verkeerd als er echt moet gewerkt worden, al helpt hij me hier en daar toch wel een beetje.  En om eerlijk te zijn, hij had het zelf voorgesteld om mee naar buiten te gaan vooraan waar de slaapkamers waren, daar wou hij in het oog houden of ik geen tuimeling maakte, om dan te lachen zeker achteraf maar ik had voordien al gezegd dat ik achter mijn rug geen commentaar nodig had over wat ik aan het doen was, daarmee was de stemming al wat gezet.

In de voormiddag had ik de ramen achterkant al gedaan, echt veel is het niet, veel minder dan vroeger . . . en dus ook minder hoog en minder gevaarlijk.  Toen was ik alleen bang omdat ik hoogtevrees had en boven op dat ene balkon, het is smal maar niet te smal om daar deftig te kunnen staan, op een trapje zoals dit wat ik hierboven beschrijf, was ik al niet meer gerust omdat je nooit weet hoe je precies zal vallen en tenslotte sta je daar buiten en ik was meestal alleen om dat te doen, daar kreeg ik weinig hulp al is dat nog maar amper een half jaar geleden.  Hij hielp me daar wel met water aan dragen, ik poetste daar tegelijk ook het balkon en alles wat daartoe behoort.  

'k Heb nooit van half werk gehouden, wat ik soms wel deed was de ene dag hier een deel doen en de dag erna het andere gedeelte.  Dat moest ik in de laatste jaren wel vaker doen omdat mijn stofzuigbeurt en daarna de vloer nog met water en zeep poetsen, wat veel was om tegelijk gedaan te krijgen op één dag.  Soms liet ik het zelfs op drie dagen verlopen zodat ik tussendoor ook nog wat andere dingen kon doen, soms was dat dan gewoon een wandeling in het domein.  Zover heb ik het hier nog niet geschopt maar ik ben wel al wat minder aan het poetsen geslagen, al wil ik tussendoor nog wel eens de keuken deftig onder handen nemen want daar is nu wat meer werk aan.  En tenslotte staat die ook in de living bij de rest van het geheel, ook ons salon met de tv en andere dingen.

Morgen vieren we dan onze nationale feestdag, of er veel zal gevierd worden denk ik niet, daar staat mijn zin niet naar en die van vele andere mensen ook niet.  De werkende mens zal wel zijn rustdag kennen maar voor weer anderen zit dat dan verborgen in de vakantie en blijven ze allemaal thuis, ik denk het niet.  Een aantal zal wel ergens anders zitten om te genieten en gelijk hebben ze.  Voor ons deze zomer geen gewone vakantie met de wagen als altijd, onze eerste vakantie was dan ook meestal in mei of juni, de tweede in augustus met de wagen naar Duitsland om te wandelen.  Ook dat wandelen is hier wat minder geworden, ik heb meer werk dan anders en ook veel meer om mijn hoofd dus ook wegens de corona nog altijd maar voorzichtig zijn en dat doen vele mensen zo.  Al weet ik er al wel enkele anderen die weg zijn geweest maar toch, wij blijven thuis, voorlopig toch.

Geniet nog van deze dag, een zomerse dag met een zwart randje, een dag om na te denken over wat er allemaal kan gebeuren maar ook om te genieten van alles wat het leven te bieden heeft.  En dat laatste gaan we dan volop doen al zullen we ook wel moeten werken.  Ik heb immers een bestelling geplaatst bij onze buur, de beenhouwer, als we dat binnen krijgen dan is er werk aan de winkel en gaan we onze diepvries weer vullen.  Ik wil immers niet daar staan zonder mijn vlees en ook de vis maar die haal ik op andere plekken waar het ook wel goed is !

Nog een fijne dinsdag en als het avond is, denk dan eens na over al wat ons land is overkomen !