resultaten . . .

Het verging me in de week echt niet zo goed, 'k zal jullie het relaas hierna geven.  Maar als het een paar dagen niet zo goed gaat zullen jullie van mezelf niet veel meer horen.  Alles staat hier eerder op een laag pitje, gewoon omdat ik rust nodig heb.

Het begon op donderdag 8/3/2018, toen ik 's morgens op stond.  Ik vond 's avonds niet zo snel de slaap en begon te woelen, eens opgestaan en weer naar bed maar verder was ik me van geen kwaad bewust.  Ik besloot om 's morgens nog wat langer te blijven liggen maar mezelf kennende . . . zou ik toch wel weer snel het bed uit gaan om op te staan.  Mijn ventje was immers naar de garage voor groot onderhoud aan de wagen en dan had ik het rijk voor mij alleen, kwestie van eens uit te slapen, dat had ik me dus voorgenomen.

Het was 9u toen ik op stond, laat voor mijn doen maar die slaap had me toch goed gedaan, ik stond op, ging naar de badkamer, trok mijn slaapkledij uit en verfriste me even, ik was immers toch zinnens om later een douche te nemen maar dat kon in de loop van de namiddag ook, wanneer er wat tijd was zou dit doorgaan.

Zo stond ik daar nog altijd aan de wasbak en zou mijn kleren aan trekken om te gaan ontbijten, ineens leek mijn bloed wel helemaal weg te trekken uit mijn hoofd en ik voelde dat ik ging wegdraaien . . . en ik deed het ook.  Wat later dan bleek dat ik door mijn knieën was gegaan en met mijn hoofd op de stenen vloer terecht kwam met een flinke buil als gevolg.  Lang kan het echt niet geduurd hebben, ik voelde de pijnprikkel op mijn hoofd en kwam dadelijk terug bij, keek naar mijn horloge en die gaf 9.15 u aan, dus die tijd kon vrij goed kloppen met wat ik dacht.

'k Ging naar de living om te ontbijten maar nam toch al snel de telefoon om eens naar de huisarts te bellen, ze kon me natuurlijk zo maar niet helpen maar zei dat dit best kon zijn dat ik wat griep had, ik had me zo al enkele dagen niet goed gevoeld, slappe benen, geen eetlust en nog wat hoesten en niezen erbij.  Ze stelde me wat gerust maar stelde ook voor om anders een afspraak te maken voor de namiddag maar dat liet ik maar zo, we zullen op de middag nog wel zien.

Maar de middag zaten we al in Gasthuisberg, immers had ik voordien weer een aanval gehad, ik viel flauw terwijl ik in de zetel zat !  Ik voelde het aankomen en riep op mijn ventje die toen net terug was van de garage, het zag er niet zo goed uit, de huisarts raadde ons dan ook aan om te vertrekken naar Spoed.

Dat arme ventje van mij was helemaal de kluts kwijt, hij zag de grote borden zelfs niet die aanduiden welke weg de spoed op Gasthuisberg op was, er zijn daar overal grote werken en ik moest hem zeggen hoe hij moest rijden, 'k had er medelijden mee.  Zo zie je maar dat ik niet zo snel het noorden verlies als er wat scheelt, tenminste in dit geval toch niet, als je echt flauw valt dan gaat dat ook niet meer natuurlijk.

Eenmaal op spoed aangekomen werden we ingeschreven en was het wachten, echter niet erg lang en kregen we een hokje aangewezen waar ze wat onderzoeken deden en waar ik werd aangesloten op een monitor die alles registreerde van hartslag, de bloeddruk werd automatisch genomen en wat verder nog allemaal, we hebben er gewoon geen idee van.

Er werden een aantal vragen op mij afgevuurd door assistenten die daar rond liepen en die vermoedelijk ook nog aan het leren waren, uit mij geraakten ze echter niet goed wijs, alleen dat er een paar medicijnen zijn die op mekaar een inwerking kunnen hebben en die een bloeddrukverlaging kunnen teweeg brengen, waardoor ik misschien wel zou kunnen flauw vallen.  Er werd dan ook aangeraden om dat ene medicijn even weg te laten en af te wachten wat het allemaal geeft.  

Wat de verdere resultaten zijn : niks gevonden wat de eigenlijke oorzaak zou kunnen zijn van dat flauw vallen.  Maar het flauw vallen is nog niet gedaan ik heb het ondertussen nog meerdere keren aan de hand gehad.  Ik probeer me daar dan ook wat tegen te wapenen door voorzichtig te zijn, vooral wat rustiger dan anders, al lukt me dat niet echt zo goed.

Diezelfde dag rond 19u waren we terug thuis, ziek en wel zoals we vertrokken waren.

Maar ik heb me wel voorgenomen om op maandag of dinsdag een afspraak te plannen bij de huisarts en eens een rustig gesprek te hebben met haar zodat we weten waar we aan toe zijn.  Soms kan dit veel meer oplossen dan al die onderzoeken, al zullen die hun nut ook wel hebben bewezen.  

Zo weet ik nu zelf al op welke momenten ik moet opletten en misschien, heel misschien is er toch wel ergens een lichtje in al die duisternis . . .