bloemen en planten . . .

'k Weet niet echt of jullie van bloemen en planten houden, maar ik dus wel degelijk.  Daar moet wel een beetje uitleg bij gegeven worden.

Mijn grootouders hielden zich vroeger thuis bezig met het kweken van planten, in de serre wel te verstaan.  Ja, we hadden dus ook wel degelijk een serre staan, die was deels gevuld met druivenstokken, de stokken dus waar druiven aan hangen in de nazomer.  In het voorjaar was het steeds maar de scheuten eruit doen die we niet nodig hadden, later de bolletjes van de wijndruiven uitdunnen, een secuur werkje dat niet zomaar op één twee drie gedaan was.  Gelukkig stonden de druiven maar in het eerste gedeelte van de serre.

Het tweede gedeelte was voorbehouden aan tomaten en allerhande plantgoed.  Maar voordat we zover waren stond er nog een grotere serre, gewoon omdat die te groot was werd er een stuk afgenomen om een kippenhok op te zetten, op de funderingen wel te verstaan.  En de rest bleef bestaan . . . tot na het verhuizen van mijn vader zaliger . . . toen werd wat later het grondstuk verkaveld, het huis met een deel grond werd verkocht en ze gooiden alles plat wat erop stond, wat eigenlijk wel normaal is.  Zo verdween dus de serre in haar geheel.

Nu terug naar de bloemen en planten : mijn vader bleef alleen achter na het overlijden van moeder die reeds op 63 jaar is overleden.  Hij onderhield het grondstuk dat vrij groot was maar hij deed het toch maar.  Op een groot deel ervan werden kippen gezet en ook de fruitbomen bleven staan, in zoverre dat je nog over echte fruitbomen kon spreken, ze waren oud en versleten.  Maar hier en daar stond er nog wel eentje dat vol met appelen en dergelijke stond, ook perziken deden het daar goed maar dat is maar voor een tijdje, na een aantal jaren gaven ook die bomen het op, en ze werden gerooid.

Ondertussen stonden er op het grondstuk een aantal rijen asperges, genoeg om degelijk van te kunnen eten, zelfs voor ons om er in onze diepvriezer te kunnen steken, wat we dan ook deden.  Verder allerlei soorten groenten, ze groeiden allemaal naar behoren, al was de grond nogal vrij mager te noemen, een soort van zandgrond eigenlijk die wat verbeterd was. Aardappelen teelde hij er ook voldoende om een jaar mee rond te komen, en nog wat meer zelfs ook, er waren er die steeds mee aten van die aardappelen.

Op een bepaald moment had hij wat grond dat nog bloot lag en daar zette hij dan maar bloemen op, zaaien meestal.  Wat niet altijd een mooi effect gaf maar hij bleef tenminste niet ongebruikt liggen . . . want dat kon echt niet.  Langsheen de rijweg zette hij steeds alles vol, met maïs ook al wel eens maar dat werd na verloop van tijd toch maar opgegeven.  De kippen konden die maïs niet allemaal opeten en zo werd ook die maar weg gelaten dus. Bleven er nog de groenten maar voornamelijk de tomaten over, die stonden in de serre en waren dus heerlijk om soep van te maken en ook om gewoon zo rauw te eten natuurlijk bij wat sla of dergelijke.  De druiven die bleven het goed doen, tenminste als je ze goed verzorgd en dat deed vader dus ook.

Toen kwam de dag dat hij een herseninfarct kreeg en hij verward werd aangetroffen in zijn eigen huis, hij was vergeten van zijn pijama uit te doen, was niet gewassen of geschoren, zat te eten van iets wat hij zelf had "klaargemaakt", hoe erg het was zou later blijken. 

Omdat hij dus lang zonder verzorging had gezeten in zijn huis, want niemand weet precies wanneer hij dat kreeg, toen was het voor een goed herstel reeds te laat.  De mensen die dit soort infarct doen die moeten zo snel mogelijk een bloedverdunner toegediend krijgen en dat werd hem uiteindelijk bijna fataal.  Hij herstelde gedeeltelijk maar zijn ene oog wou niet meer mee, dat bewezen ze bij het revalideren, ik mocht daar tussendoor eens bij zijn, gewoon er zitten en niks zeggen of doen.  Hij werkte op alle manieren heel goed mee, ze verhoopten dan ook dat hij er later niet veel last meer zou van ondervinden maar de hersenen waren een tijd lang verstoken gebleven van verse zuurstof en dat liet zijn sporen na in zijn geheugen, wat deels verloren was gegaan dus en nooit meer zou terug komen.

Dus moest er een regeling getroffen worden, hij zou naar een tehuis gaan, wij gingen dus vlijtig op zoek, we vonden er een aantal maar niet alles voldeed voor ons.  Overal maar inschrijvingen doen en dan afwachten, je kent het dan wel, dan is het wachten totdat . . . ja, tot er iemand anders overlijd, eerder heb je geen plaats in die instellingen.  Tenzij, en ja, ook daar werd een nieuw rusthuis gebouwd, en nog wel in het dorp waar mijn vader woonde, zou dat daar op tijd beschikbaar zijn vroegen we ons af ?!  Ja, het was er en het was klaar tegen de tijd dat onze pa zijn andere tehuis mocht verlaten, zou hij daar nu zijn draai kunnen vinden ? Want op die andere plek had hij nu maten gevonden waarmee hij tussendoor eens wat kon kaarten, of waar ze hem tenminste daarmee bezig hielden, iets wat hij dus vroeger ook wel deed maar dan alleen tijdens avonden met vrienden.

Daar bleef mijn vader een tijd, een hele tijd want wanneer je daar komt vlak voordat je 80 gaat worden en pas weer naar buiten komt, nadat hij is overleden op bijna 90, zijn er toch 10 jaren verlopen !  In die tijd in het rusthuis was er geen werken meer mogelijk, hij kon het niet meer en het zou hem ook niet meer lukken, hij wou het ook niet meer, wist niet beter en zat daar meestal maar in de zetel of keek naar de tv. 

Zo verliepen de jaren van mijn vader, de laatste jaren die hij heeft gehad na een rijk gevuld leven, ze verliepen niet zoals hij had gedroomd maar zijn dood was eigenlijk zoals iedereen het zich zou dromen; daar plotseling dood neervallen en niet meer gered kunnen worden. Een dood zonder veel lijden en pijnen, al was dat laatste jaar wel anders dan alle voorgaande, we voelden zelf dat hij veranderde in zijn gedragingen en zijn reageren op alles.  'k Had er de voorlaatste dag nog een goed gesprek mee, gewoon samen aan tafel zitten, babbelen over alles wat hij belangrijk vond, iets zeggen over ons mama die veel te vroeg was overleden.  Het was net of toen reeds besefte hij dat het met hem ging gedaan zijn, hij had in zijn hoofd reeds lang afscheid genomen van vele zaken, nu dus ook van ons, zijn familie, alles wat hem nog restte.

Een hoofdstuk werd hiermee afgesloten, voor zover de uitleg over de bloemen en planten, dit was het verhaal van mijn vader die toch bijna 90 is geworden op enkele maanden na. 

Weer een stuk van de puzzel die deel uitmaakt van mijn leven en het leven van de familie rondom mij, rondom ons . . .