Vandaag, net een jaar geleden . . . ben je overleden . . .

Een dag die een mens nooit meer uit zijn gedachten weg kan krijgen, een dag dat alles anders werd, een dag die onze familie in rouw deed belanden, even tijd nemen om dat allemaal te overdenken en te laten bezinken.  Het was maandag 17 januari 2022 . . .

Ook een paar dagen daarvoor schreef ik een afscheidsbrief, die werd voorgelezen in de aula, aan mijn overleden echtgenoot, om voorgoed van hem afscheid te nemen.

Het was op woensdag voormiddag, toen we een afspraak hadden om het afscheid volledig te regelen, ik was vrij vroeg wakker en voelde me fit genoeg om mijn ziel even bloot te leggen in een afscheidsbrief, op een andere dag zou het me niet zijn gelukt maar net op die dag wou ik dat nog zeggen aan hem, hem laten weten dat we hem nooit zouden vergeten, afscheid, het doet altijd pijn, zeker als het geliefden zijn . . . !!!

Hier volgt dus mijn
brief die ik toen schreef :

Afscheidsbrief

Mijn lieve schat, Ivo, wanneer ik kwaad was, 

het is nu je afscheid van ons allemaal, iedereen die er is en er om de ene of andere reden niet kan bij zijn.

Ons leven begon toen we mekaar voor het eerst hebben ontmoet als chiroleidster en scoutsleider, daar begon het reeds, al sloeg de vonk toen nog niet over. Iets later werd je mijn kermislief en die sterke band is tot nu toe steeds gebleven. Al is die band nog versterkt door de drie zwangerschappen, waaruit twee dochters werden geboren.

Toen we wat hadden geërfd had je zin om eindelijk eens een Mercedes te kopen, en ik zocht mee naar een passend exemplaar, je was er zo trots op dat je, toen we hem van de hand deden, hebt zitten wenen omdat je van die mooie wagen afscheid moest nemen. Er kwam gewoon een andere in de plaats maar je hield zo van die eerste wagen !

Na verloop van tijd kregen we een aantal keren afscheid van familie leden te verwerken, het werd soms echt wel zwaar maar je sleurde me er iedere keer weer doorheen. Och, en die nare depressie van mezelf ben ik toch ook zo te boven gekomen, door jouw sterkte, je deed wat je moest doen en nog veel meer. Al bleef je tussendoor wel heel vaak hier en daar plakken maar dat is je vergeven, ik zou dat ook gedaan hebben moest ik zo vaak op pad zijn gegaan dan weer om dit op te lossen, dan om iets aan te kopen en dan was ik het vaak die daartoe de aanleiding was en mijn wil ook doordrukte, gewoon omdat ik zag dat het zo beter was dan voorheen.

We gingen vaak op vakantie, die laatste jaren wel een keer of drie, vier per jaar, het heeft niet mogen zijn. Toen waren er zo van die kleine voorvalletjes die me deden nadenken over wat je nu weer aan het doen was en waarom je dit of dat had gedaan. Je reed al eens een verkeerde weg in, ook al wist je goed waar we naartoe reden, ook bepaalde gedragingen deden me dieper nadenken en ik zag zelf dat er iets mis was, wanneer was dit precies, ik weet het niet meer maar lang voordat je de melding kreeg dat je Alzheimer had. 

Voordien hadden we af te rekenen nog met stembandkanker, maar daar ben je goed doorheen gesparteld, dank zij de medische wereld die je geholpen heeft. En dan die onzichtbare vijand Alzheimer, het is een slopende ziekte voor je lichaam want je hersenen dirigeren toch steeds alles van je doen en je laten. En je vergat alles wat er toe doet, je hebt het reeds lang in je lichaam wanneer het er ook weer uit komt door zichtbare handelingen te doen en je voelt het ook aan alles zelf.

Maar je kon het ook heel goed verstoppen, ik zag wel dat er wat scheelde maar de diagnose werd gesteld en toen pas sloeg de angst om mijn hart, ik zou aan die ziekte mijn geliefde verliezen, ik wist dat het niet eenvoudig zou worden, ik wist hoe het zou eindigen en het heeft uiteindelijk nog heel wat jaren geduurd maar in dat laatste jaar, het jaar dat we aan een nieuw appartement dachten, toen wou je snel alles nog gedaan krijgen. Gewoon omdat ik zou verder kunnen zonder dat je er bij was, gewoon voor mij, je deed het uit liefde maar het was niet echt mijn eerste keuze, dat zat nog altijd in Kessel-lo. Ik schikte me erin en ik werkte volop mee, alles ging tenslotte bijna allemaal door mijn handen. Ik stuurde je hier en daar wat bij, je ideeën waren niet altijd de juiste maar met wat aanpassingen kreeg ik het gedaan, soms zelfs door hulp van iemand uit de familie, een idee van anderen mag je ook nooit zo maar afslagen, eerst luisteren en dan was je ook akkoord. Het had vaak heel wat voeten in de aarde om je iets aan het verstand te brengen maar het lukte ons, en lieve schat, we waren het uiteindelijk toch over de grote trekken akkoord met elkaar.

Je hebt nog zelf bij de bouwfirma gezegd waar het op stond, ze gaven ons voorrang op alles om ons appartement zo snel als mogelijk eerst af te werken maar ja, ook Corona kwam toen roet in het eten gooien maar we zijn er toch veilig doorheen gesparteld.

Een goedlachse man, steeds bereid voor een babbel, ik zie het nog voor mijn ogen bij de berichtjes van medeleven, ik weet het, je was het allemaal, een veelzijdig man, mijn rots in de branding, mijn alles eigenlijk, ik weet niet hoe ik het zonder jou moet redden.

Alles wat ik hierboven heb verteld is nog maar een fractie van wat je was en wat je deed en wat je nog zou gedaan hebben, mocht je daar de tijd voor hebben gekregen.

In dit alles is er ook nog een mooi lichtpuntje, in het voorjaar zal ons tweede achterkleinkind worden geboren, ik wist vooraf dat je dit niet meer zou zien, jammer maar helaas liefje, je waakt wel van hierboven over ons, ik weet dat je daar beter bent en dat je daar het gezelschap hebt van je vroegere vrienden die je reeds zijn voorgegaan.

En dan denk ik in de eerste plaats aan Alex, de jongste van de bende, Henri, de fietsenmaker, aan Roger met zijn rolwagen, waarvan je niet meer afscheid hebt kunnen nemen, ze zullen je met open armen ontvangen, ik weet het zeker, je bent nu met zijn vieren, misschien eens een kaartje trekken ?!

Ik kreeg reeds reacties van uit Duitsland, de familie waar we steeds verbleven, ze zijn met verstomming geslagen, je hebt groetjes van Alex en Anna, die ook graag op vakantie gaan naar warmere oorden, de chef persoonlijk van het hotel heeft me geschreven, van het personeel kwam er reactie en ze zullen ons daar missen, samen met de Nederlandse vrienden, die zijn ook hierboven, ga ze maar eens bezoeken en een praatje maken met ze ! En vergeet vooral niet er eentje te drinken samen maar dat had ik wel niet hoeven vermelden zeker ?! Van Katka uit Tsjechië kreeg ik een mailtje binnen, ze is geschrokken dat het allemaal zo snel is gegaan uiteindelijk, ze wenst je een goede reis toe en ze wil me troosten . . . zo lief allemaal maar het brengt je niet meer terug !

Het is goed geweest, je hebt je best gedaan Ivo, mijn lieve schat, ik zal je missen, ik mis je nu al maar ik dacht gisteren nog te zeggen toen de bel ging : wil jij eens open doen, ik ben hier met iets bezig waarmee ik niet zo dadelijk gedaan heb ?! Afscheid nemen is niet gemakkelijk, zeker niet van iemand zoals jij steeds bent geweest, een rots in mijn branding, een fiere scout, zo heb jij je steeds gedragen. We zullen allemaal een deel van je assen bij ons kunnen dragen, we laten je niet helemaal los, je blijft steeds een deel van onze familie, al ben je hier niet meer.

Een dikke kus en drink er hierboven nog maar eentje op ons, eender wat het zal zijn, een biertje, schnaps of nog wat anders. Wij moeten het hier zonder jou rooien en eerlijk, het valt me zwaar . . .

Christiane De Marrez.