Woensdag . . .

Nu zijn reeds alle bladeren van de bomen gevallen maar hier staan er nog enkele op en de rest ligt verspreid op de berm en ook op het gaanpad.  De herfst is mooi maar ook de winter heeft zijn charme door tussendoor ons planten en struiken te serveren die als bevroren lijken . . . gewoon door de nevel en aanvriezende mist !

Over deze dag weet ik niet zoveel te vertellen, mijn dag wordt eerder een normale dag, al komt er tussendoor wel nog wat anders voor de pinnen, het kan altijd.  En dan denk ik aan gisteren . . . toen kwam de buurvrouw hier aanbellen, die wonen boven ons en ze vroegen zich af of ze op ons terras konden staan om hun ruiten, de afsluiting van hun balustrade, te laten poetsen, dat is helemaal uit glas en zoiets kan je dan weer moeilijk weigeren.  Dus ja, ze waren er al aan bezig toen we daarna nog even een babbeltje deden en ze is daarna weg gegaan, dit was toen op dat moment het enige lichtpuntje maar ja, dat is vandaag ook wel weer mogelijk dat er iets tussendoor gebeurt wat je niet hebt verwacht en dat tegelijk een lichtje in de duisternis doet schijnen.  Niet dat het hier donker is of was maar een voorvalletje dat de dagelijkse sleur doorbreekt, meer is het niet eigenlijk maar ook daar kan je zelf voor zorgen.  

Zo probeer ik tussendoor al mijn afval bij mekaar te houden tot op een moment dat je niet veel meer onder handen hebt wat dadelijk moet gedaan worden en dan begin ik eraan : eerst alles hier beneden naar de vuilbakken doen.  Daarna ook het glas naar de glasbakken doen, in de hoop dat ze zijn leeg gemaakt tussendoor, want vorige keer ben ik met mijn wit glas onverrichterzake terug moeten gaan omdat die bol gans vol zat !  Er zal misschien wel hier of daar nog eentje staan maar daar heb ik nu even geen weet van en als het te ver is om te voet te doen dan ga je daar toch ook niet naartoe.

Verder heb ik gisteren al mijn handdoeken en badhanddoeken bij mekaar gezocht en bekeken of die nog degelijk zijn, ja, ik gebruik ze nog dus zijn ze nog degelijk maar toch, een aantal kunnen dienen voor de echtgenoot wanneer hij in een ander rusthuis wordt ondergebracht, wat in de volgende dagen wel zal gebeuren.  Maar dan moeten tegelijk ook zijn grote relax en zijn kastje en tv naar daar verhuisd worden.  Die tv die zal wel terug gaan naar de eigenaar want die kan alleen een niet digitaal signaal weergeven, dus die kan beter worden afgedankt.  Als we er al eentje op de kamer willen dan kan dat later ook nog wel, we zien wel of hij daar naar kijkt, ik denk zelfs dat hij niet meer weet hoe hij die moet aan zetten en telkens zo voor problemen kan zorgen.

Onze grootste zorg zal nu zijn om een goede rolstoel te vinden voor hem, of dat probleem snel kan opgelost worden dat weten we dus niet, dat is nog steeds even afwachten maar daar kan ik niks aan veranderen !  Ik kan wel mijn handtekening zetten ter goedkeuring maar ik kan verder niet echt veel doen.  Ze schuiven daar ook de hete aardappel naar mij toe maar ik kan daar niks aan veranderen, wie het dan wel moet doen, dat weet ik ook niet, ik heb daar geen benul van en ik kan ook niks voorschrijven, dat kunnen alleen mensen die daar bepaalde volmachten voor hebben, ik kan alleen beslissen over zijn opname en wanneer het over betalen gaat, veel verder reikt mijn arm niet, was dat maar zo dan zou er al veel anders zijn verlopen dan het tot nu toe allemaal is gegaan !

Nog even afwachten wat er nog uit de bus kan komen, voordat we spreken over paniek omdat het niet allemaal verloopt zoals verhoopt maar we zien wel of er een mouw valt aan te passen.  Zelf zit ik zowat aan handen en voeten gebonden op dat gebied, ik weet geeneens welk type van rolstoel dit is, laat staan dat ik de benaming ervan weet, dat is niet van mijn gewoonte om daarover te handelen en dat moeten anderen maar voor mij oplossen, ik ben niet voor niks reeds over mijn 75 jaren en wordt er dit jaar 76 dus ga ik stillekes aan naar de 80 toe, met een jaar seffens !

Waar ik me nu moet om bekommeren is nog zorgen dat alles betaald geraakt, daar kan ik nog mijn zegje over doen maar veel verder gaat het ook voor mij al niet meer.

Vandaag viel de factuur van zijn vervoer van Kortenberg naar Aarschot in de bus en raad eens wat daar dan op staat : hij kan zelfstandig stappen !!!  Maar dat was al heel lang geleden dat zelfstandig stappen hoor, jullie lopen serieus achter, alles moet daar echt wel eens bijgesteld worden en up-to-date gehouden zodat zulke vreselijke vergissing niet meer wordt gemaakt.  Normaal vervoeren ze zieken met liggend vervoer wanneer ze moeten vastgegespt en dergelijke worden, dat kan best maar welke kemel heeft daarvoor gezorgd ?  Dat is zeker dat ze in Aarschot zo verbaasd waren over het vervoer, dat ze hem er met verschillende mensen hebben uit de wagen geholpen, och mensen, wat moet een mens niet al verdragen als ze eens met je aan het sollen gaan !  Want ik kan daar anders niks van maken, het zijn gewoon onkundigen die zich met die bestelling hebben bezig gehouden of gewoon mensen die hun verstand niet gebruiken maar dat is al eender !

Het was reeds vanaf begin november dat hij niet meer heeft gestapt zoals ze dat normaal doen, misschien wel eens heel even heeft recht gestaan maar zo sterk was hij toen ook al niet meer.  Hij heeft rond die periode ook die val gedaan waarbij er gevreesd werd dat zijn sleutelbeen was gebroken, wat later niet zo bleek te zijn.  Hij hield er wel een deel pijn van over na die val en een maand nadien sprak hij er weer over dat hij pijn had.  Later kon hij dat al niet meer zo goed kenbaar maken, tussendoor wel wanneer hij een goed moment had maar dan kwamen die pillen om hem te kalmeren er weer de bovenhand nemen en viel hij steeds weg in een half slapende houding.  Ik vond toen ook al dat hij er steeds te verdwaasd uit zag.

Op dit moment ligt hij ziek te bed, hij heeft een bronchitis maar is tevens zo vermagerd dat hij hoognodig rust moet krijgen, heeft ook al dadelijk een speciale matras tegen het doorliggen, het is geen fraai gezicht om hem daar zo te zien liggen.  Ik kan mijn tranen dan moeilijk bedwingen maar ik moet me sterk houden zo lang ik daar bij hem ben.

Nu ligt hij dus in bed, neemt geen sedatie meer, krijgt antibiotica en we zullen zien hoe hij daarop nu weer reageert.  Ik hoop dat hij eens wat meer zal eten maar ik vrees ervoor, het wordt letterlijk een lange lijdensweg . . . voor iedereen die ermee te maken krijgt, in onze familie is de stemming dan ook wat in mineur, je zou van minder.

Ondertussen ga ik iets doen wat ik van de echtgenoot al lang niet meer mag doen in huis : een kaarsje branden !  Niet een echte kaars maar eentje met een vlammetje op batterijen, kan ook natuurlijk !

Nog een heel fijne woensdag toegewenst al zitten we met nevelig weer, maak er toch een aangename dag van !