Maandag . . . wat zal de toekomst ons brengen ?!

Toen ik mijn bericht begon dacht ik bij mezelf, nu maar wat bloemen of dergelijke zetten, het weer is tussendoor al somber genoeg in deze wintermaanden en regen en sneeuw is ook niet altijd mooi om mee te beginnen . . . al kan het mooi lijken wanneer je warm achter het raam naar buiten kijkt op die witte wereld om je heen . . . !

Een fijne nieuwe week wens ik iedereen toe en maak er voor jezelf ook mooie dagen van, dat probeer ik ook telkens te doen, al lukt het me niet iedere keer even goed, hangt van de situatie af natuurlijk !

En sommige situaties maken het ons niet steeds even gemakkelijk . . . zoals jezelf eens buiten sluiten en dan hulp van anderen moeten inroepen !  Ja, ook dat valt wel eens voor, al is het nu de eerste keer dat ik echt hulp moest inroepen, meestal kreeg ik het nog via de telefoon geregeld dat er iemand met een sleutel kon langs komen . . . deze keer dus niet !

Het was vrijdagmiddag, ik was druk in de weer geweest met telefoneren, had zelf ook telefoon gekregen wou nog een aantal afspraken regelen voordat ik vertrok naar de bus, waarmee ik naar Aarschot zou rijden om daar een bezoek te brengen aan de echtgenoot.  Op een moment had ik mijn handbagage, waarin ik de was vervoer over en weer, in de hal gezet, kwestie van niet te veel meer mee te sleuren wanneer ik moest vertrekken.  De bus zou er immers zijn iets na 1u en ik vertrek dan meestal een kwartier op voorhand, meestal is die bus wat later dan zijn normale tijd omdat hij ook een overweg over moet die soms al eens dicht is en ook voor rode lichten kan staan, voordat hij op het kruispunt kan indraaien naar de richting Aarschot, waar ik dus iets verderop sta te wachten !

Ik was dus klaar met alles en ik dacht dat ook mijn handtas reeds klaar stond in de gang maar ik trok de deur dus achter mij dicht . . . en besefte dan dat ik mezelf had buiten gesloten.  Naar de buurvrouw hulp gaan vragen die rechtover mij daar woont, was geen optie, ze spreekt dus meestal Engels met anderen, al ben ik die taal wel machtig, het praat gewoon beter met mensen in je eigen taal, dat weet iedereen wel en zeker zoals nu in mijn geval als je hulp nodig hebt.  Dan dacht ik aan onze bovenburen, daar kon ik best eens proberen, ik belde aan en legde uit wat ik aan de hand had. Ik zei ook dat er een sleutel was bij onze dochter in een nabij gelegen dorp, we moesten dus niet ver rijden.  En de man stelde voor om me tot daar te brengen en daarna zou hij me ook naar Aarschot brengen zodat ik niet nog een uur of wat moest wachten om weer de bus te nemen.

Zelf was ik al blij dat dit zo goed kon geregeld worden, ik had een sleutel waarmee ik naar binnen kon en zo was ik nog niet zoveel tijd verspeeld ook, ik heb de buurman echt wel vele keren bedankt, ik was blij en zij werden bedankt voor het storen, want dat is het toch steeds als er iemand aan je deur komt bellen !

Bij de echtgenoot schrok ik even, was hij nu terug uit zijn kamer en uit zijn bed ?!  Was hij dan in die dagen zoveel beter geworden, ik weet het niet maar als je niet eet en ziek bent dan lig je toch steeds beter in je eigen bed ?!  Een paar mensen kwamen met hem in zijn kamer binnen gereden, ik had ondertussen al de vuile was in mijn koffertje gepakt en nadat ze hem hadden omgekleed, hebben ze hem al slapend in zijn bed gelegd.

'k Heb met die mensen nog een heel goede babbel gehad, je kan echt wel je zorgen ventileren tegenover hen, zij weten vaak ook door hun vak dat ze niet alleen voor de bewoners moeten open staan maar ook voor hun familieleden want die weten niet altijd wat er is gebeurd of werd gedaan en zodoende zijn zij ook een schakel in het geheel.

Ik heb echt medelijden met de echtgenoot en mijn hart bloedt wanneer ik hem daar zo zie liggen, hij heeft geeneens zijn ogen nog open gedaan terwijl ik daar ben gebleven, had hij nu al gegeten of niet, ik weet het echt niet.  In ieder geval gingen ze nog proberen van er wat eten in te krijgen wanneer hij wat uitgeslapen was.  Daaraan zie je dat zijn lichaam gans is uitgeput, het wil niet meer mee maar dat is te begrijpen, die ziekte slaat om haar heen en het zijn de hersenen die daardoor worden getroffen.  Wat er daardoor in het lichaam niet goed meer gaat staat nooit echt vast maar iedereen kent het wel, het begint met vergeten, vergeten van broodnodige handelingen om in leven te blijven.  En wanneer die gans weg vallen is het nog een kwestie van je ogen voorgoed te sluiten . . . !

Ik had het er dan ook nog over dat hij naar een ander rusthuis zou overgebracht worden, ze twijfelden ook of ze er iets zouden over zeggen maar ik zet toch door, het is zijn laatste wens om daar terecht te komen en als dit het enige is wat ik nog voor hem kan doen, dan gaat het maar door.  Het zal wel een ambulance worden die hem zal vervoeren maar ik hoop dat die overbrenging toch veel beter zal verlopen dan die van Kortenberg naar Aarschot, dat was echt wel een fiasco en wie zegt dat hij die longontsteking toen niet heeft opgedaan?!  Wie zal het zeggen, een verzwakte persoon is veel sneller vatbaar voor besmettingen en ja, in die toestand verkeert hij nu wel op het ogenblik.  Dat het gaat beteren, welnee, ik denk dat niet meer, het kan alleen nog wat slechter gaan vermoedelijk, al weet je dat nooit.

Men kan hopen maar het is ook vaak echt wel valse hoop dat je zo voor jezelf creëert en dat is voor niks nodig.  Dus kop op en zien wat de toekomst ons nog kan brengen . . . !

Een fijne nieuwe week voor iedereen, geniet ervan en probeer er ook iets moois van te maken.