maandag . . .

 

Een mooie maandag zo te zien want geen regen en op dit moment schijnt de zon reeds !  Dus geniet ervan terwijl je dat kan, al is het maar van achter de ruit maar doen wanneer het mogelijk is !  Dat het al lang donker blijft is een feit maar het scheelt toch wanneer je een uur of wat later de zon te zien krijgt.

Gisteren was een dag om weer snel te vergeten eigenlijk.  Ik had de vorige dagen zo danig in de weer geweest dat ik weeral niet dadelijk kon slapen, maar ja, alles heeft zijn reden zeggen ze dan, bij mij was het omdat ik weeral te moe was om iets te doen en tussendoor een paar keren in slaap was gevallen, iets wat ik nooit heb aan de hand gehad maar nu ben ik dus zo moe dat er geen tegenhouden meer aan is.

We reden dus zoals normaal naar de instelling en waar we verder niet echt naar binnen mochten, gewoon omdat we daar met twee stonden.  Het was dus bezoek in een container achter plexiglas en dat was het dan.  Kwam er nog bij dat hij dadelijk naar het toilet wou omdat hij gefixeerd zat in een stoel, hij valt anders om en zo kunnen ze hem wat bezig houden en rustig houden wanneer er andere dingen te doen vallen.  Geen echt fijn zicht als je weet dat hij voordien nog een paar uren op stap was hier thuis en nu daar zit en vervalt als een oud mannetje . . . wat hij ondertussen wel is geworden ook door die val !  Het heeft hem allemaal geen goed gedaan van wanneer hij naar het ziekenhuis is vertrokken, dat was het begin van alle ellende, al dachten we allemaal dat het nog wel zou meevallen. 

Totdat dan de realiteit als een bom gedropt wordt en dat je zelf beseft dat het zo thuis niet langer kan !  Het zijn dagen dat je hele bestaan wordt veranderd, alles om je heen gaat niet meer en hoe moet je dat als echtgenote dan verwerken ?!  Het is een heleboel die op je af komt en waar je weinig kan aan veranderen, je erbij neerleggen maar niet bij de pakken blijven zitten.  Want dan begint het voor jezelf om alles geregeld te krijgen, vervoer van en naar de instelling, bezoekuren noteren en onthouden, thuis zorgen dat alles blijft draaien en dat je jezelf en hem ook goed kan verzorgen tussendoor.  Het is een hele organisatie om daar gedaan mee te krijgen binnen de perken van het mogelijke.  

Vraag je zelf ook hulp bij, is nog niet nodig maar wanneer het zich aandient dan geen nee zeggen en aannemen, je moet het maar kunnen, je moet alles verwerken en dat emotionele tussen dat alles maakt tevens een heel grote plaats in, je bent er ziek van wanneer ze iets mankeren, je bent kwaad wanneer ze vallen, je moet alles maar incasseren en wie zorgt er voor jezelf, jij terwijl je alle andere kracht volop nodig hebt om jezelf recht te houden.  Opgepast dat je er zelf niet onderdoor gaat want zo ver zou het wel eens kunnen komen, al heb ik nu momenteel mijn draai gevonden omdat ik sterk genoeg was om me te verzetten tegen alles en niet te fel te laten doordringen zodat ik nog zelf een eigen leven kan lijden ook, zonder al te veel hulp en met een dagdagelijkse inspanning.

Volgende keer bij het bezoek wil ik toch naar binnen gaan om te controleren van wat er nu weer terug weg is van zijn kledij, je gelooft je ogen niet als ik zeg wat hij allemaal kwijt speelt, tot zijn horloge toe, zijn bril en nog andere dingen die toch ook wat van waarde zijn, niet voor anderen maar wel voor wie hem nodig heeft en dat is hij.  Zo kan hij echt niet meer zien wat er ergens iets geschreven staat, al heeft dat voor hem weinig zin, lezen deed hij toch al niet zoveel en ginder, welja, daar zal zeker niet veel meer te lezen zijn ook niet, zelfs geen krant.

Ons bezoek was dus vrij snel weer gedaan ook, of er alles mee komt van de was is nog steeds de vraag, je hebt er het raden naar als je de kamer niet op mag maar als knuffelcontact mag ik dat dus wel, in de eerste plaats is dat de wederhelft en daarna pas de kinderen, daar wordt rekening mee gehouden.  Mijn gevoel is het volgende : ze houden hem daar zo lang ze kunnen maar of ze ook hem nog kunnen helpen is maar de vraag, het gaat steeds van kwaad naar erger maar of het een normale verloop is van de zaken vraag ik me gewoon af.  Ik weet wel dat ze verplicht zijn om zoveel als mogelijk goed te doen voor de mensen die er verblijven maar onze vraag is ook of dit allemaal nog wel nodig is voor iemand waar er toch weinig beterschap te verwachten valt ?!  Loont dat nog eigenlijk, dat is wat we nu zelf afwegen, we willen hem een comfortabele oude dag bezorgen in die mate dat het voor iedereen aanvaardbaar is.

In het rusthuis hadden ze er problemen mee dat hij zo moeilijk deed maar zo is nu zijn aard altijd al geweest : een eigenzinnig iemand die je best zijn zin laat doen binnen de mate van het mogelijke.  Niet steeds ja knikken tegen hem maar er ook wel eens durven tegen in gaan en als dat niet lukt het niet opgeven, ik heb er vaak genoeg moeten tegen opboksen tegen die rare ideeën die hij vaak had en die hij alleen liet zien wanneer we samen waren.  Met zulke mensen moet je leren mee samen leven en er het beste van maken, ook al zint het je niet altijd.

Alleen krijg je ook zo weinig info over wat er gaande is en wat er gedaan wordt, ik hoop dat we weldra ook wel eens wat info daarover zullen ontvangen.  En of we alle kledij zullen terug krijgen die we kwijt gespeeld zijn tijdens deze laatste maanden, wel dat durf ik te betwijfelen, de beste stukken blijven steeds maar weg en ja, wie heeft ze en waar zijn ze uiteindelijk beland, geen kat die het weet, en het aan hem vragen is geen optie meer.

Al bij al zag hij er niet verwaarloosd uit en helder van geest tegen anders, zat hij minder onder de pillen of wat was het dan, ik heb er geen idee van.  Dat fixeren daar hou ik niet van maar als het moet voor zijn eigen goed dan moet dat maar.  Hij is nu eerder deels een wrak geworden waar je weinig kan tegen zeggen, al zie ik hem nog altijd even graag, het blijft, dat is iets wat niet minder wordt.  Het maakt alleen het bezoek wat moeilijker voor mezelf en mocht ik niet gaan, wel dan zou ik me niet goed voelen ook niet !

We gaan van de dag het beste maken en genieten van het zonnige weer, eender op welke manier dan ook, al zou ik wel willen weer eens op pad te gaan, gewoon omdat ik nog echt wel wat spullen nodig heb ook.  Dat komt ervan wanneer je steeds alles voor je uit schuift om anderen verder te helpen, begrijp je dat, ik heb vroeger veel uitgesteld gewoon omdat zijn gezondheid iedere keer wel voor ging, nu niet meer, nu is mijn tijd ook gekomen om ermee verder te doen en dat wil ik dan ook wel doen en zo snel mogelijk, niet meer uitstellen, daar komt nooit wat goeds van !

Nog een fijne nieuwe week wens ik iedereen toe en geniet van het weer als het mooi is zoals vandaag wordt voorspeld !!!