dinsdag . . .
Een heel fijne dinsdag wens ik iedereen toe, de maandag is reeds voorbij en dat scheelt, is steeds een dag om te vergeten, vaak toch, gewoon omdat er weer heel wat moet geregeld worden, de spullen van de zaterdag en zondag moeten opgeruimd worden, meestal ook nog wat wassen van wat er vuil werd gemaakt tijdens het weekend en ook net daarvoor . . . en ja, zo kan ik nog wel wat door gaan. Ook hier is het een dag van nog eens wat stofzuigen, tenzij he reeds op maandag werd gedaan, ook nog wat wegwerken van de was die ik telkens mee neem uit de instelling waar mijn echtgenoot verblijft, echt, het houdt maar niet op.
Ik weet niet meer of ik reeds had vermeld dat de echtgenoot gevallen was, ja, als je zo krom gaat, wat dat heeft veroorzaakt bij hem weet ik echt niet, maar dat krom gaan is geen gewoonte van hem, hij deed het eerder ook wel zo een beetje maar niet zo erg als het nu is geworden. Is het nu gekomen omdat hij niet meer kan gaan wandelen of wat, geen idee eigenlijk. Of zie ik het verkeerd, het kan ook komen omdat zijn toestand achteruit gaat, het is op alle gebied wat te zien eigenlijk en ik kan er nu geen naam op plakken maar het lijkt wel of hij na die val weer een stap achteruit heeft gezet.
Ondertussen zijn er nu ook weer wat spullen verdwenen uit zijn kamer : zijn leesbril heeft hij al niet meer, daar zijn wel beelden van gemaakt maar dat is het dan ook, zijn peignoir in fleece is verdwenen, ja goede stukken die verdwijnen en krijgen een andere eigenaar zonder dat je het weet ! Een aantal stukken zijn gemerkt maar nu ook niet echt alles, omdat we daarvoor de tijd niet hadden, het was dit meenemen of niks eigenlijk toen hij daar naartoe ging, we moesten zelf zorgen voor vervoer en zo voor die dingen meer, er werd geen rekening mee gehouden dat we niet allemaal kunnen zorgen voor dat alles, het moest zo gebeuren of het ging gewoon niet door.
En wat heb ik daar al spijt van gehad dat ik hem weer eens ergens anders moest naartoe doen ! Verdorie, het is nu nooit eens goed nieuws dat we krijgen en het is een resem van voorvallen geweest die aan niemand goed doen, niet aan mij maar zeker niet aan hem. En dat stoot me tegen de borst als ik dit zie gebeuren, de meeste mensen zijn wel echt begaan met hem maar er zijn er ook anderen en dat is niet altijd goed wanneer hij dan ook weerwerk wil leveren zoals ik hem steeds heb gekend.
Hem temmen is niet mogelijk, je kan alleen zijn medewerking krijgen als hij ook dat zelf wil, en daar moeten ze naar werken en niet tegenwringen want dat haalt niks uit. En ik ken hem als geen ander en ik weet hoe ik hem moet bespelen, rekening houdend met wat hij in de zin heeft dat er moet gebeuren maar wat je wil naar je hand zetten ! Eenvoudig is dat niet maar als het moet dan moet het maar en op zijn manier dan nog het liefst van alles . . . !
Mijn hart doet pijn telkens ik aan hem denk en erover aan het schrijven ben hier op het blog, het zijn dagen dat je niks anders voelt dan pijn, eerst omdat hij hier niet meer is, en daarna omdat hij nu toch al wat aan de hand heeft gehad ook en dat is niet de eerste keer. Ik weet ook dat het er bij hem steeds wat erger uit ziet dan wat het is wat hij heeft maar toch, die bloeduitstortingen zijn lelijk om te zien maar dat komt door de bloedverdunner. En verder, acht, alles zal wel weer terug genezen, al vind ik het raar dat hij dergelijke val nu weer heeft gemaakt, dat is geen goed teken en ik vrees dat het zo de slechte kant zal op gaan, tenzij we hem weer in het rusthuis krijgen waar hij eerder was, daar voelde hij zich waarschijnlijk toch ietwat beter dan in deze instelling.
De rest van mijn logje moet ik nog zetten maar dat komt wel !
En nu ben ik dus zover, het is reeds dinsdag 8u wanneer ik hier aan begin. Gisteren was een dag van twijfel voor mezelf, zonder dat ik tijdens de dag wel 3 keren ben in slaap gevallen in de zetel. Dat komt ervan wanneer je 's avonds de slaap niet kan vatten en weer een paar emotionele dagen hebt doorgemaakt. Hoe ik het nog altijd blijf volhouden is mij een raadsel maar vaak in zulke situaties is een mens sterker dan jezelf eerst dacht blijkbaar. Het is dan ook niet zo dat ik me tijdens de dag veel neerzet in de zetel maar wanneer ik zit wil ik wel eens rustig zitten ook, al is dat soms alleen een utopie, deze keer was ik echt wel moe tussendoor, ook mijn ogen en dan doe je die ogen ook best maar even toe, wat het tukje sneller doet komen dan je zelf dacht en er weer wat tijd voorbij is wanneer je weer je ogen open doet. Omdat ik het druk had om de was te doen en van die dingen meer, had ik me tussendoor even rust gegund, dat viel vrij goed mee maar zo geraakt je werk niet gedaan.
Van de echtgenoot heb ik geen nieuws meer gekregen, heb gisteren een paar keren gebeld maar er nam niemand op dus ja, is het afwachten. En dan denk ik maar, geen nieuws, goed nieuws zeker ?! Wanneer er iets in zijn toestand zou veranderd zijn gingen ze het me laten weten maar ik weet er nog niks van dus ja, duimen maar dat het goed afloopt allemaal.
Vandaag nog even gaan winkelen, ik dacht al te zetten "wandelen" maar dat zal er eerder niet veel in zitten, ik moet immers de strijk nog doen van dat alles en ook dat samen nog klaar leggen zodat we het kunnen meenemen wanneer we een bezoek gaan brengen. Alleen weten we niet zo goed vanaf wanneer die nieuwe regels allemaal weer aanvangen, daar is dus niks van gezegd, jammer maar helaas. Denk dus niet dat ik de ganse dag rustig met iets bezig ben, ja, gisteren met kledij markeren die we hier weer naar huis hebben gehaald, als je dat al rusten kan noemen !
Ik wens dan ook iedereen een fijne dinsdag toe, in de hoop dat die voor mezelf ook een fijne dag zal worden maar we zien wel, zelf dacht ik er nog aan om eens naar de stad te gaan en uitstellen doe je dat maar beter niet. Want er kan altijd weer wat in de weg komen ook, dus op hoop van zegen, ooit zal het wel eens beter gaan zeker ?!
Verdorie die miserie houdt daar precies niet op en ja hoe minder je man beweegt hoe minder het hem zal lukken!Dat moet pijn doen als je je partner zo ziet achteruit gaan. Maar jij zegt hier bijna iedere keer dat er iets verdwijnt maar hoe heeft men tot nu toe gereageerd op jouw klachten of vinden ze dat in die instelling normaal?Is dat bij iedereen zo? Je zou eens met andere mensen moeten praten die daar ook iemand hebben! Mij maak je niet wijs dat dit normaal is en dat het personeel ook niet bemerkt dat er steeds maar dingen weg zijn! Daar zou ik nu eens kwaad om worden zie! Maar ja je staat er voor en moet er door maar dat wil niet zeggen dat alles kan! Houd je daar maar sterk en goed Chrisje want je hebt het niet onder de markt! Groetjes
BeantwoordenVerwijderenHet ergste is dat je zelden of nooit bezoekers te zien krijgt, ik denk dat die het meeste 's avonds komen of in de vroege voormiddag, al zou ik dan zeker daar niet naartoe gaan. Het is om te beginnen geen aangename instelling, een oud gebouw met dan nog oude mensen erin die allemaal wel wat mankeren hier en daar, vooral in hun hoofd dan wel te verstaan. Ook alles achter slot maar een depressieve indruk geeft dat geheel dan ook nog eens, ook al zijn de gangen daar met veel glas gemaakt zodat je naar buiten kan kijken maar binnen in het gedeelte waar hij dus ook verblijft, daar is weinig licht van buitenaf te zien. Alles is dan ook nog zoals het er vroeger waarschijnlijk uit zag, het geeft je geen goed gevoel. En met iemand anders spreken zit er echt niet in, zelfs alleen de verzorgende en verplegers die er zijn die hollen van het ene naar het andere. Ik begrijp ook wel dat die mensen daar hun best doen maar ze lijken telkens vrij snel te verdwijnen, de ene hier naar binnen en de andere dan weer ergens anders naartoe.
BeantwoordenVerwijderenMijn klacht heeft tot nu toe nog niks opgeleverd, ik moest wachten tot na 8/11 maar dat is ondertussen ook alweer een tiental dagen geleden en verder nog niks ervan vernomen. Ik ben iedere keer dat ik dan ook weer thuis kom helemaal overstuur door hetgeen er daar gaande is, volgens mij zijn ze daar echt wel met te weinig mensen om al die zieken daar te kunnen verzorgen zoals het hoort. En dat de echtgenoot dan "geveld" werd door een klapdeur, wel dat is iets wat ik moeilijk kan begrijpen, hij kan die deur zelf niet zo maar openen, daarvoor moet je een knop indrukken en/of een badge hebben, zelf kunnen wij die wel open doen maar of ook hij dat nog weet allemaal, dat kan ik echt niet zeggen. Dat is net het rare aan heel het geval, hij kan het niet meer zeggen en wanneer die deur te snel weer dicht gaat kan hij inderdaad daar een klap van krijgen en voor hem is dat voldoende om omver te vallen, naar voren zoals het ook is gebeurd, hij ziet het niet achter zijn rug wat eraf komt, ik noem het een "onvoorzichtigheid" maar ik kan er geen naam op plakken wie die begaan heeft en hij kan het niet allemaal meer zeggen. Zelf kan ik er moeilijk een gesprek mee aanknopen, ook niet wanneer hij nog eens een goede dag heeft, want dat heb ik daar nog niet veel meegemaakt om eerlijk te zijn. 'k Heb al veel zin gehad om hem daar weg te halen maar ik vrees dat hij daar ook maar een testgeval zal zijn zoals er nogal wel dingen zullen gebeuren elders. Ik wil mijn man terug waar ik iets kan tegen vertellen en die mij zelf ook nog wat kan vertellen en dat is wat niet alleen pijn doet maar ook dat je beseft dat hij er niet echt meer bij is. Ligt het aan de pilletjes of wat, geen idee, je krijgt daar echt niks te horen of ze zeggen je dan ook niet veel, hebben ook geen tijd. En nu dat corona weer wat strenger wordt aangepakt zie ik het ook wel weer zwart in eigenlijk. Het kan nu best zijn dat we mekaar maar kunnen zien in een container die buiten het gebouw is geplaatst en dan ook nog achter plexiglas, wat heeft een mens dan aan een knuffelcontact als dat contact niet meer mogelijk is ?! Dat was al wat er ons nog restte en als ze dit afnemen dan is er niks meer . . . ?! Gaan winkelen is nog alles wat ik heb met de normale wereld om ons heen maar daar stopt het dan ook weer mee, soms denk ik dat ik ook maar beter gek wordt in mijn hoofd zodat alles voor mij moet gedaan worden maar dan protesteert mijn hele lijf om dat zelfbehoud. Ik ben moe van al dat piekeren, en als ik al eens een rustige avond heb zoals gisteren, dan is die zonder dat je het weet ook weer voorbij, het was reeds 22u45 toen ik besefte dat ik eigenlijk seffens maar best in mijne nest zou kruipen om morgen weer fit te zijn voor een nieuw bezoek. Ik mag me niet laten gaan want dan zit ik verder van huis en kan ik niks meer voor hem doen. Zo ga ik met die gedachten iedere dag maar verder en telkens zijn we weer een stap verder van mekaar verwijderd, het doet pijn om dat zo te zien gebeuren . . .