vrijdag . . .

 

Vandaag is de laatste dag die nog wat normaal is in ons leven, ik kan nog naar het ziekenhuis gaan maar wanneer, dat is maar de vraag.  We hebben immers een vergadering in de namiddag waarop alles zal besproken worden van hoe en wat de opname van de echtgenoot in het rusthuis zal geregeld worden.  Ook nog wel andere punten die zullen aangehaald worden en vanzelfsprekend ook papieren invullen, ik zal mijn hoofd er goed moeten bij houden maar ik heb wel hulp van onze dochters.  Ik ben al blij dat zij erbij zullen zijn, ze kunnen samen met mij een beslissing nemen die goed voor hem is.

Het wordt dus een gesloten afdeling waarin hij terecht komt, hij is de laatste dagen echt met alles bezig in zijn hoofd en verwijt het personeel dat ze allemaal tegen hem zijn, neen, ik heb hem dat gezegd dat hij nog een week moet wachten totdat alles beschikbaar is en hij weerlegt dat steeds.  Waar hij dat haalt weet ik niet maar het personeel is aan het konkelfoezen volgens hem en zijn allemaal tegen hem, ach neen, dat is niet het geval hij is het er beu en het zal wel weer een hele aanpassing zijn voor hem om het ergens anders gewoon te worden.

Jullie begrijpen dan ook dat het niet zo eenvoudig is voor mij als ik het hier neerzet, je bent meer dan 53 jaren steeds samen geweest, waarvan de laatste 20 jaren steeds bij mekaar, ook wanneer we gingen winkelen gingen we hier in onze nieuwe woning allen te samen, je beseft niet goed wat dit allemaal teweeg brengt in het brein van iemand die alles nog goed beseft, en ook van mensen die het niet meer goed bevatten wat er om hen heen gaande is.  Ik heb altijd gezegd dat we eens zouden moeten binnen kijken in hun hoofd hoe het daar aan toe gaat, ja, dat zou wel eens wat anders teweeg kunnen brengen bij wie er staat te kijken !

Het kan allemaal filosofisch over komen maar het is inderdaad zo, niemand weet wat anderen denken en voelen en waar ze pijn hebben, jammer maar helaas.

Laat ons hopen dat jullie van die ziekte gespaard blijven, maar overal waar je om je heen kijkt zie je ze nu wel, de mensen die niet meer verder kunnen met hun leven.  Ik wens het niemand toe, 'k heb altijd alles gedaan wat er in mijn macht lag om goed voor iedereen te zijn en dan krijg je dit op je brood.  Pas op, het was reeds van in 2019 dat bij hem die diagnose werd gesteld en ik wist al veel vroeger dat er iets dergelijks op komst was.  Ik zag het gewoon tussendoor aan zijn gedragingen, ik ben daar heel gevoelig voor omdat ik er bevreesd voor was.
Weet ge dat ik vroeger zelfs met die gedachte speelde dat ik Alzheimer had toen ik depressief werd en echt niet meer verder kon.  Daar heb ik toen twee jaren en drie maanden tegen gevochten . . . en ik ben er weer bovenop gekomen.  Maar het was echt niet om mee te lachen, er waren toen momenten dat ik bijna niks meer kon, nog net voor mezelf zorgen en proberen om de avond te halen, iedere dag weer.  Ook dat had ik steeds voor ogen, dat zou me niet meer overkomen en tot nu toe ben ik daarvan gespaard gebleven en dan krijg je een paar jaar geleden dit te horen, die ziekte die zijn hersenen had aangetast en die reeds op scans zo zichtbaar was dat ik echt schrik kreeg toen ik die te zien kreeg bij de specialiste die ons echt wel heel goed heeft opgevangen.

Dan denk ik maar, kanker is overwonnen, dat was dankzij de medische vooruitgang op dit gebied, daarna komt nu weer een andere slag, een jaar nadien, ondertussen ook nog corona en wat zal het volgende nu weer zijn . . . voor mij is dit zijn opname.  Ik weet zo dat ik er fel zal onder lijden en ik ben bang dat ik weer niet rustig meer zal kunnen slapen, al went dat alleen zijn ook wel, ik weet het, ik ben niet alleen als het daarover gaat maar toch.

Nog een heel fijn weekend wens ik iedereen toe en denk ook eens aan de mensen die het niet echt zo goed hebben als je denkt, ook al hebben we een nieuw appartement, ik moet vanaf nu er alleen in wonen.

Geniet van alles wat je nog kan en maak er vooral het beste van, dat is wat ik iedereen kan aanraden.  En laat je niet ompraten door de ene of andere, doe het voor het te laat is !