Dinsdag, een mooie dag of toch minder mooi, afwachten !

In deze week zullen de dagen ook weer allemaal op mekaar gelijken, 's morgens op staan en daarna onze dagelijkse dingen doen zoals boodschappen, eens wandelen gaan, wat strijken, was op vouwen en van die dingen allemaal.  Koken, wat tv kijken en de tijd verdoen met puzzelen tussendoor terwijl je zit te wachten.  Wachten tot de soep klaar is, aardappelen koken, vlees bakken en we kunnen er wel weer terug tegen nadat het eten op tafel staat.  Een beetje rust inlassen op de middag, dat moet kunnen, zo kan je weer de volgende halve dag verder totdat het avond wordt en dat is reeds vroeg tegenwoordig maar binnenkort zal het nog wel eens veranderen, op het laatste weekend van deze maand, dan krijgen we weer dat "winteruur", al blijft dat eender voor mezelf, ik pas me wel aan, al valt het me tegenwoordig soms wel zwaar om steeds te moeten doen wat anderen denken . . .zeggen, vragen.  Een vrouw van 75 kan ook niet meer alles alleen aan, het valt me echt wel zwaar tegenwoordig.

Zo lang ik wat naar tv kan kijken en ik vind het leerzaam dan valt dat mee, wanneer de verveling zou toeslaan zou het nog heel wat erger kunnen zijn, wanneer je geliefde niet meer bij je is, dan voel je echt wel hoe zwaar de eenzaamheid kan inwerken op een mens.  En dan spreek ik niet er over dat je niet meer tegen iemand iets kan zeggen, dat je geen wederwoord krijgt, dat valt pas zwaar, ik kan praten tegen mijn gsm en dan doet hij soms wat ik hem vraag . . . maar een mens is zoveel meer om mee samen te leven !

Ivo is steeds mijn steun geweest, hij heeft me door die depressie heen geholpen van jaren terug, ik dank mijn redding toen deels aan hem, echt waar, ik vertrouwde hem volledig en nu valt dat ineens zo maar plots weg uit je leven, het is een harde noot om te kraken !  Hij is er nog wel maar je kan hem bijna niet meer bereiken, zijn geest wil niet meer mee, soms krijg je nog volledige zinnen te horen van hem maar meestal zijn het maar flarden meer, zeker naar de avond toe maar dat is normaal, dan wordt die geest ook moe en wil niet meer mee werken.

Hij was steeds goed voor onze kinderen, ook nu nog en zijn kleinzoon is zijn oogappel, ook Sarah die hem steeds verder hielp met zijn gsm, hij had sinds anderhalf jaar een smartphone en dat lukte nog net om die te bedienen, nu lukt dat ook al niet meer en zelf heb ik hem hier bij mij gehouden, hij moet andere mensen daar niet mee lastig vallen want dan tikt hij hier of daar wat aan en krijgen ze een oproep of zo en dat kunnen we best missen.  Hij was toen zo goed op weg om er weer wat bovenop te komen, na die kanker aan de stembanden, daarna komt dat vonnis van Alzheimer een jaar later, ondertussen zijn we al twee jaren verder en de toestand is van vrij goed en redelijk stabiel naar die voortdurende onrust in zijn geest gegaan, niet zo denderend dus.

En nu ga ik nog even ervan gebruik maken om buiten te gaan zitten, momenteel schijnt het zonnetje en ga ik nog wat genieten op ons terras, het is nu of nooit en morgen zien we wel verder.  Mijn leven ziet er op dit moment ook niet echt rooskleurig uit, dat weet ik maar al te goed, ik leef niet maar ik overleef op dit moment.  Dan moet ik ook goed voor mezelf zorgen maar tot nu toe is me dat vrij goed gelukt en met wat hulp van familie en vrienden geraak ik er wel doorheen, al wou ik wel dat de toestand van enkele jaren terug weer hier was en dat we er eens onder ons twee uit zouden vliegen, mis poes, dat was zonder die "A" gerekend, heeft roet in het eten

gegooid en het zal ook nooit meer goed komen.

Nog een fijne dinsdag en geniet er maar van !