maandag . . .
Of het voor mij ook genieten zal worden weten we nog niet, immers, mijn echtgenoot is voorlopig nog in het ziekenhuis, hij is op donderdag opgenomen via de Spoed omwille van een aantal gebeurtenissen die daaraan zijn vooraf gegaan. Hij was verward en ik vertrouwde het niet goed omdat het dreigde te escaleren en daarom de huisarts erbij geroepen die me de goede raad gaf om naar het ziekenhuis te gaan, op voorschrift van haar dan wel te verstaan. Zo geschiedde dan ook maar tot nu toe weten we eigenlijk nog niet veel meer. Maandag, vandaag dus, zou toch al iets bekend zijn, we zien wel wat er uit de bus komt maar veel goeds kan ik er echt niet van verwachten.
Dus zoals hoger gezegd lag mijn week wel in duigen, een mens maakt plannen en die gaan dan niet door maar beter zo eigenlijk want als je verder aan moddert zonder te weten wat er echt aan de hand is dat zet u geen stap verder. Ik hoop dat ze ons duidelijkheid kunnen geven van wat er aan de hand was want van de echtgenoot kan je echt niet veel meer weten, hij heeft problemen om zich nog degelijk te kunnen uitdrukken. Wanneer hij rustig is dan gaat alles vrij vlot en kan je er wat tegen zeggen ook maar of hij veel zal onthouden hebben van wat er gezegd is . . . dat betwijfel ik. Alleen op het moment zelf begrijpt hij wat er gaande is maar achteraf vergeet hij toch nog steeds het meeste, maar ja, dat is zijn ziekte die hem parten speelt en daar hoor je rekening mee te houden.
Zo ben ik dus iedere dag al naar het ziekenhuis geweest met kleindochter en één van de dochters, of wel met één dochter alleen maar we zijn er geraakt. En ja, ik zeg dat zo op een manier dat het moeilijk is om er te geraken, ja, het is moeilijk om er te geraken want overal worden de mensen afgeleid doordat er reeds vanaf nu alles in gereedheid wordt gebracht om het wereldkampioenschap wielrennen op de baan te laten doorgaan. Ze hebben ons daar vrij goed over geïnformeerd en allerlei waarschuwingen gegeven dat je beter niet naar Leuven komt wanneer je er echt niet moet zijn, maar ja, je laat je echtgenoot toch niet alleen achter in een stad waarin je bijna niet meer terecht kan met een wagen. Al lukt het voor ons tot nu toe nog echt wel, we kunnen parkeren tegenover het ziekenhuis in een ondergrondse parking, je hoeft maar de straat over te steken en je ben terecht. Maar toch ben je uren onderweg, eender hoe je het doet, mocht ik met de bus rijden dan ben ik ook een hele tijd kwijt om er te geraken . . . en de bussen rijden ook niet meer door de stad wanneer echt alles klaar staat, ik weet niet meer precies wanneer dat was maar ik kreeg daar wel info van door van De Lijn ook.
Zo waren we dus in de week ook daarheen geweest en weer terug naar huis toe en we waren al dadelijk 4 volle uren kwijt, gewoon omwille van alle drukte die daar ook bij komt kijken, jammer maar helaas. De bussen rijden dan ook maar tot aan het station en dan moet je nog een hele toer maken voordat je aan het ziekenhuis bent want dat ligt helemaal aan de andere kant van Leuven ! Dus is er zo goed als geen doorkomen aan.
Maar vandaag zouden we dus wat meer moeten weten, wanneer ik dit hier neerzet weet ik zelf nog niet wanneer en ook niet of we iets gaan te weten komen, het hangt er maar vanaf of de arts er ook is die hem in behandeling heeft. We duimen allemaal dat het zal goed komen maar dat is steeds wel af wachten.
Met al die gebeurtenissen in de voorbije week en ook nog wat eerder, had ikzelf reeds navraag gedaan bij het reisbureau of we onze reis nog konden annuleren zonder al te veel kwijt te spelen van wat er reeds betaald is. Dat zou kunnen geregeld worden als de arts wil verklaren dat hij niet mag reizen na deze opname, daar zou al heel veel mee gedaan kunnen worden. Ik hoop dat ze dit kunnen zo regelen, ondertussen is alles dus reeds stopgezet, nu volgen we op wat er nog moet en kan gedaan worden om ook dit tot een goed einden te brengen. Mijn persoonlijk gedacht over die zaak is gewoon dat de echtgenoot zich zorgen is beginnen maken over die reis en dat daardoor zijn hele doen werd ontregeld met alle gevolgen van dien. Ik ben er niet zeker over maar de eerste dag dat hij daar was in het ziekenhuis dan maakte hij kabaal maar dat is van zijn gewoonte, niks abnormaal dus, ook wou hij weer naar huis toe, kreeg daarom een alarm aan zijn arm, je weet maar nooit. Hij wordt dan ook heel goed in het oog gehouden maar soms weten er toch ook wel te ontsnappen, hij moet wel een code ingeven voordat hij naar buiten kan maar soms kunnen ze helder van geest zijn toch dingen doen die je niet voor mogelijk houdt.
Deze avond hoop ik dan ook dat ik weer wat getroost naar huis kan gaan, ofwel met nog wat meer zorgen zal zitten, wat ik niet verhoop natuurlijk maar dat kan altijd, we zien wel wat deze dag ons brengt. Duimen jullie mee dat alles goed komt en dan ben ik alweer een stap verder naar het gewone doen van elke dag. Op hoop van zegen !
Nog een fijne avond wens ik iedereen toe en geniet van het mooie weer want weldra komt er verandering maar daar slaan we ons ook wel weer doorheen !
Oei wat lees ik hier Chris Dat is inderdaad geen goed nieuws en misschien nog een stap meer achteruit voor je man. Ik duim en hoop met jou dat je vandaag wat meer te weten komt en dat het niet allemaal negaties nieuws is. Spijtig van de reis want ik denk dat je er al naar uitkeek. Ja, het kan plots allemaal veranderen daarom moeten we genieten van elke goeie dag die we krijgen.En inderdaad die ziekenhuisopname kon op geen slechter moment gebeuren dat komt er dan nog eens bij!
BeantwoordenVerwijderenSterkte maatje , en volhouden hé want voor jou is het ook niet gemakkelijk! Knuffel
Een geluk dat ik dit jaar gekozen had voor een echt wel uitgebreide verzekering, als je een reis moet afzeggen komen er immers steeds kosten bij en dat wil iedereen vermijden. De echtgenoot verklaarde me voor gek maar dat was nog eind vorig jaar, toen stond zijn ziekte nog niet zo ver. Nu waren er weer een aantal problemen tegelijk opgedoken en de huisarts besloot om hem nog maar eens te laten onderzoeken, wat eruit zal komen is steeds afwachten. Maar de verpleegster op de afdeling, waarmee ik contact had die had ook het idee dat zijn ziekte reeds verder gevorderd is dan wat wij eerst dachten, ik was daar al eerder van overtuigd omdat ik er dagelijks bij ben. Ik vrees dat die "zorgen" om de reis, die hij steeds maar naar voren bracht, hem hebben parten gespeeld en nu is hij tussendoor weer wat rustiger. Maar we zitten hier nu met die WK-perikelen in Leuven en je geraakt er op een uur nog niet binnen in het zieken huis, met het openbaar vervoer is ook niks want die rijden na morgen ook al niet meer doorheen de stad, de scholen hebben reeds vrijaf gekregen van donderdag dacht ik dus ja, het is echt een uitputtingsslag om in het ziekenhuis te geraken. Al hebben we in de familie wel een aantal mensen die goede chauffeurs zijn maar die files. Gisteren heeft het anderhalf uur geduurd eer we in het ziekenhuis waren, van hier bij ons te rekenen, waarvan een vol uur in file om amper een 500 m te rijden ! Is dat niet erg, niemand wacht graag en ze zetten hen gewoon ertussen maar ondertussen staan wij weer een plaats of 5 achteruit in de rij en geraak je niet doorheen de lichten, er kunnen daar maar enkele wagens samen doorheen rijden wanneer het groen is, dus je hebt geen lange tijd om dat te doen! Iedere avond ben ik dan ook telkens stik kapot en moet zelf ook alle boodschappen te voet doen, normaal is dat geen probleem maar nu vraagt het alleen extra energie. Nog een geluk dat ik nu geruster kan slapen dan anders en ik weet niet hoe de echtgenoot er zou op reageren wanneer hij geen volk te zien krijgt in de dagen van het WK, dan geraak je er echt niet door heen, toch niet met de auto en zelfs niet met de fiets, je mag wel met je fiets aan de hand door de oversteekplaatsen gaan maar meer kan niet ! Ik vrees dat hij daar alles op stelten gaat zetten maar we zien wel, hij dacht gisteren dat hij vandaag reeds naar huis zou mogen.
Verwijderen