maandag . . .

We zijn inderdaad weeral maandag en een nieuwe week begint.  Je weet echter nooit vooraf wat er zal gebeuren tijdens die week en meestal is dat maar goed ook.  In de eerste dagen hebben we echter wel al wat voorzien, voorbije week al wat geregeld en gedaan zodat we dat eerst gaan afwerken.

Maar ook hebben we al wat geregeld in de voorbije week en dat deed me meer dan ikzelf dacht.  Zo zijn we naar een rust en verzorgingstehuis geweest om eens poolshoogte te nemen en ons te laten inschrijven.  Ja, je leest het goed, ons laten inschrijven, al moeten de papieren nog binnen gebracht worden en allerlei toestanden afgewerkt ook nog zodat we nog even rustig verder kunnen leven in ons eigen appartement maar dat we toch al iets achter de hand hebben, mocht er wat voorvallen dat een opname vereist . . . !  

Ze lieten ons daar echter wel lang wachten, bijna een vol uur hebben we er gezeten en uiteindelijk maar een summiere uitleg gekregen maar we waren het er snel beu en zijn tot bij onze oudste dochter gegaan om daar even te verpozen en te babbelen.  Het had echter wel heel veel van mijn energie verbruikt, nadien zat ik hier aan de computer en ik werd zo moe dat mijn ogen bijna toe vielen, als ik niet voorzichtig was geweest had ik van mijn stoel gelegen, zo erg werkte dat op mij in.  En ik weet het ook wel, ik ben echt een gevoelsmens maar dit had ik toch niet verwacht, emotioneel viel me dat heel zwaar omdat ik nu pas echt besefte wat we aan het doen waren : ons inschrijven voor een rusthuis waar we tot nu toe helemaal nog niet aan toe zijn !

Maar dan bedenk ik me toch dat thuis blijven nog steeds het bijzonderste is in ons leven, als het gaat ten minste, als je echt wel veel verzorging moet krijgen en dat je die als partner niet meer kan geven, ja dan zit er vaak niks anders op dan hulp inroepen, al is het dan vaak ook van bepaalde organisaties die je dat kunnen bieden aan huis.  Iedereen wordt eens oud en voor ons leek dat een aantal jaren geleden nog heel ver af, nu komt dat vrij snel dichter bij en als er dan nog eens een paar ziektes opduiken die het leven wat bemoeilijken, dan zit er vaak niks anders op dan je laten registreren voor bepaalde soorten van hulp aan huis, zo begint het dan totdat het niet meer gaat en je wel andere maatregelen moet treffen.

Eigenlijk biedt dit wel een oplossing op lange termijn maar ik heb altijd gezegd tegen de echtgenoot : je mag het me niet kwalijk nemen dat ik me niet samen met jou ga begraven in een rusthuis.  Ik wil nog wel wat vrijheid hebben om te gaan en te staan waar ik zelf wil, op eigen benen dan, ik heb genoeg moeten doen vroeger en nu wil ik nog wat tijd voor mezelf.

Je kan me misschien egoïstisch vinden maar ik heb ook recht op een normaal leven, naast dat van de zieke echtgenoot dan, niet dat ik hem zal in de steek laten, dat zou ik niet kunnen na zoveel jaren samen.  Maar eens even uitblazen zonder dat er iemand op je vingers kijkt, dat heb ik nodig, 'k heb genoeg gezien en gedaan, die tijd is voorbij.  Genieten samen kan niet meer en dan doe ik het wel even alleen . . . als het me lukt natuurlijk.  Want je weet maar nooit wat een mens te wachten staat maar daar denk ik nu nog niet aan.

Nog een heel fijne dag en denk maar eens na over alles wat ik hier heb neergezet, genieten wanneer je kan, dat gaan we in de komende dagen dan ook doen.  'k Heb een wildstoofpotje voorzien op onze menu met pompoen-tomatensoep, zal wel smaken.  Als dessert heeft de echtgenoot zijn vanillepudding gemaakt, daar is hij verzot op maar daar blijf ik wijselijk vanaf. 

Nog een fijne maandag en maak er ook een mooie nieuwe week van.