donderdag . . .

Jullie zullen het wel hebben opgemerkt dat ik gisteren geen commentaar bij de afbeelding heb gezet en dat heeft zo zijn redenen.  Toen stonden onze gedachten echt niet op wat mededelen aan de openbaarheid van het internet, we hadden zelf veel te verwerken, al had ik dat al wel verwacht.  Maar toch kwam het veel harder binnen dan eerst gedacht, een vonnis kan ook meevallen maar meestal is het in de negatieve zin . . . al weet je dat nooit echt zeker vooraf . . .  !

Kortom, we kregen gisteren het verdict mee dat de echtgenoot Alzheimer heeft en dat woog heel zwaar door op onze schouders.  Het was dan ook niet prettig om zo weer naar huis te gaan, zonder een woordje van troost of hulp, het was . . . om mee te wenen.  Maar je kan het ook van de andere kant bekijken, nu weten we tenminste waar we aan toe zijn en is die onzekerheid voorbij . . . en beginnen er weer andere dingen op te duiken.  Het waren harde noten om te kraken en je kan je er zo goed mogelijk tegen wapenen maar hoe doe je dat : de zaken aanpakken wanneer ze een probleem gaan vormen zeker ?!

Nu ga ik eerst en vooral iedereen op de hoogte brengen die er moet van op de hoogte zijn en dat is wat telt in deze dagen.  Het zijn wel dagen van feesten en vieren, geschenken en wensen maar we plaatsen nu even onszelf in de schijnwerpers en proberen er het beste van te maken, veel meer andere zaken kunnen we niet doen.  Mekaar troosten en lief zijn voor mekaar, alsof we dat op andere dagen ook niet doen . . . ach, het leven kan zo hard zijn maar wie met zulke zaken worstelt weet niet wat hem of haar te wachten staat.

Ik zag bij mijn echtgenoot ongeloof, ik weet niet of hij nu vandaag ook echt wel begrijpt wat er met hem gaande is.  Daarom had ik aan de neuroloog gevraagd of er ook brochures over bestaan, en ja, die had ze dus wel.  Ze was heel begrijpend tegenover ons, het is een fijne vrouw en ik heb haar dan ook nog fijne feesten toegewenst want je vergeet al snel dat die arts ook vele mensen te zien krijgt en dat ook zij soms wel eens kan getroffen zijn door bepaalde reacties en dergelijke.  En leven we nu niet in de tijd van vergeven en vergeten en van geschenken en wensen en dergelijke, dus een lief woord voor een medemens die het goed bedoeld dat moet kunnen . . . en ik heb dat dus gedaan.

Toen we bijna uit het ziekenhuis uit waren, bleek dat de echtgenoot zijn wandelstok kwijt was gespeeld.  Waar dat gebeurd is weten we niet, we zijn terug geweest op onze stappen, in de wachtzaal en in de toiletten, aan het onthaal gaan navraag doen maar ja, dat is iedereens gerief.  Er zal wel een snoodaard die stok hebben meegenomen en hij kan er maar goed mee zijn, we zullen ons wel een andere aanschaffen maar eerlijk zijn is toch gans wat anders.

De dag erna moest de echtgenoot dan ook nog naar datzelfde ziekenhuis terug, ook tegen die arts heeft hij verteld wat hij aan de hand heeft, ik vind dat die mensen mogen op de hoogte zijn wat er met je aan de hand is.  Je weet immers nooit dat je een moment krijgt dat je niet meer weet waar je bent zodat ze weten wat er gaande is en wat ze daar kunnen aan doen.  En hij was vroeg terug thuis, er was iemand niet opgedaagd die voor hem moest komen op controle of onderzoek.  Voor hem was het maar een controle, de controle die hij moet doen voor die stembandenkanker, alles was heel goed in orde en die arts heeft hem dan ook gerust gesteld over wat zijn ziekte nu is, hij kan daar nog vele jaren mee verder leven en blijven genieten.

Ook onze vakanties kwamen zo wat op de helling te staan en nu gaan we toch maar beslissen om nog te gaan of niet, dat zal in de komende dagen wel gebeuren.  Het zijn zware klappen die we nu te verwerken hebben gekregen maar als je er nog een normaal leven kan mee lijden, toch voor een aantal jaren als die medicijnen goed aan slaan bij hem, dan zijn we toch al wat verder ondertussen en leggen we ons gemakkelijker bij de zaken neer.

Voor mij was het echt wel een zware klap, ik dacht dat ik er beter op voorbereid was maar het was echt wel een opdoffer, een maagstoot van formaat die ik ook tijdens de avond heel erg heb gevoeld.  Ik lag dan ook al een half uur in bed toen ik weer ben opgestaan, ik kon mijn hoofd weer niet stil zetten, het bleef maar doordrammen over die ziekte en ik moest eruit.  Maar weer wat puzzelen en proberen de rust terug te vinden die we allemaal zo nodig hebben, het is me gelukt en dan leg ik me neer in bed en slaap als een roos, tot in de vroege morgen, eens naar het toilet gaan en weer het bed in duiken en slapen tot 8.30 u.  Iets wat ik anders niet doe maar nu dus wel, bij gebrek aan de slaap die je toch steeds mist.

Eens een avond in slaap vallen als je in bed komt, daarna 's morgens weer fris op staan, dat zou ik nog wel eens willen maar dat is ondertussen toch ook al wat geleden.  Misschien komt het wel als de feestdagen er zijn maar ik vrees dat steeds dat "spook" in mijn hersenen zal blijven rondwaren en pas rust vindt als ik erg moe ben of uitgeput zodat mijn lichaam geen weerstand meer heeft . . . en dat moet nu ook weer niet !

In ieder geval nog een heel fijne donderdag toegewenst, morgen begint al het weekend en vergeet niet dat we in de komende week al naar Kerst toe gaan.  Het moeten mooie feestdagen zijn voor iedereen maar dit jaar zal er bij ons toch telkens wel een . . . "maar . . ." volgen, je weet nu allemaal de redenen.

Maak van deze donderdag ook een mooie dag, al zal het misschien wel regenen, maar probeer in je hart de juiste stemming te vinden en je zal zien dat het al bij al toch nog meevalt !!!