donderdag . . .

Wat ik vandaag allemaal ga doen, geen idee eigenlijk, op dit moment denk ik nu aan ons wedervaren in het ziekenhuis, dat werkt nog wat na, in mijn gedachten tenminste.  Het was een dag om achteraf niet te veel meer aan de denken of stil te staan maar die staat wel in mijn gedachten gegrift, zal ook niet zo snel vergeten worden, ook niet bij de echtgenoot denk ik dan.

We kregen eerder bericht dat we om 12.30u verwacht werden in het ziekenhuis om ons aan te melden.  We moesten in de dagkliniek van Gasthuisberg in Leuven zijn.  Omdat we niet zo ver daar vandaan wonen, was het echt niet zo lang rijden om daar te geraken.  Tenminste, we hadden een chauffeur die ons tot daar bracht en ook daar bleef, onze dochter Carla.  Zij werkt dus in datzelfde dagcentrum, het was dus een goede keuze om haar als chauffeur te hebben, zijn was net die dag vrij, zij wist daar de weg, tenminste als er niet net verbouwingen aan de gang zijn.  Want ook daar slaat de bouwwoede regelmatig toe, dan is het hier een omweg volgen en daar zoeken waar de liften zijn, gemakkelijk is dat niet altijd als je er verder geen weg weet en geen idee hebt waar je precies zit.

Alles verliep daar vrij vlot, zonder dat je moet wachten geraak je nergens binnen, zeker niet in Gasthuisberg maar ja, dat moet je erbij nemen, we waren wel wat voorbereid op dat gebied.  Toen de echtgenoot zijn naam was afgeroepen verliep alles vrij snel, eerst klaar maken om de ingreep uit te voeren : zijn "kleed" aangetrokken en daarna alles weg geborgen in de kast, tandprothese in een pottje gezet en we mochten er nog wel even bij.  Terwijl moest hij nog wat vragen beantwoorden, er werden metingen gedaan voor een project waaraan hij zijn medewerking had toegezegd en een zak met vloeistof werd aangelegd, dat was het zowat, daar zouden ze dan kunnen wat bij in spuiten als dat nodig was.  

En na een half uurtje of zo ging hij naar de operatiekamer, daar mochten wij dus niet naar binnen, correctie, de dochter is er wel naar binnen gegaan omdat ze het daar kent en omdat ze speciale kledij over haar eigen kledij had aangetrokken.  Zo kon ze de eerste beelden zien op het beeldscherm en wist waarover gepraat werd.  We hadden voordien wat uitleg gekregen van wat er met die stembanden aan de hand was en zo verliep dus alles vlot.

Ondertussen zat ik in de wachtzaal met de mantels van onszelf en de handtassen, te wachten totdat de dochter terug was.  We hadden nog niks gegeten op de middag en toen hij naar binnen ging was het toch al rond 15u, tijd dus om een kleinigheid te gebruiken in de cafetaria.  Wat we dan ook gedaan hebben, we hadden nog maar net ons broodje naar binnen gewerkt en toen kreeg de dochter al een berichtje dat hij uit de OK (operatiekamer) weg was en reeds in de zaal lag voor het ontwaken.  Wij ruimden alles rustig op en gingen terug naar de wachtzaal . . . waar ze ons iets later lieten weten dat we bij hem mochten.  Blijkbaar was hij al heel goed terug wakker, lag daar nog wel met zijn ogen dicht maar ik voelde dat het eerder van emotie was van ons terug te zien.  Raar toch hoe mensen in deze omstandigheden reageren, verder een hart van steen, denkt iedereen dan toch, en dan krijgt hij de tranen in zijn ogen, wat een klein hartje denk je dan maar je zwijgt wijselijk.

Wat later kreeg hij een wafel te eten en mocht iets kiezen om te drinken, net daarvoor had hij een bekertje met water gekregen en had dat gulzig leeg gedronken.  Natuurlijk heeft een mens dan dorst en ook honger, want dat was het eerste waar hij naar vroeg.  Het was immers al van de avond daarvoor dat hij nog wat had gegeten, een normaal mens zou van minder honger krijgen.

Nadat hij dan gegeten had en zijn uitleg had gekregen van de verpleegster en van de arts van wat te doen en wat niet, trokken we heel rustig naar buiten toe, het was een dag die lang duurde maar eindelijk mocht hij dan toch naar huis toe.  Wij beide, Ivo en ikzelf dus, zijn heel rustig naar de grote ingang van Gasthuisberg gewandeld, alwaar onze dochter ons zou tegemoet rijden met de wagen om ons naar huis te brengen.  Hoe laat het toen was weet ik niet maar ik vermoed dat het toch al een 17u was of zelfs wat later toen we thuis aan kwamen.

Daar viel al die spanning en wachten van ons af en we voelden ons moe, we hebben daar wat gezeten en gelegen, hij had zich al snel in de zetel neergelegd en ging wat rusten voordat we iets gingen eten.  Eerst had ik weinig honger maar toen ik alles op tafel had gezet heb ik gegeten zoals altijd : twee boter hammen met wat beleg, wat sla en tomaat.  Hij at een banaan, die had hij speciaal in de vorige dagen gekocht voor deze dag en een boterham met choco, zijn favoriet.  Daarna ging hij terug in de zetel liggen en heeft nog wat geslapen ook.  Maar daarna genoot hij toch van enkele beelden op de tv, die ik aan het bekijken was, iets rustig, een natuurprogramma.

Een dag die beslissend was voor de rest van zijn en ons leven, was voorbij, nu nog wachten totdat de weefsels zijn onderzocht die werden weg genomen.  Pas dan kunnen we verder gaan met ons normale leven, dat weten we pas half februari.

Het was een vermoeiende dag, voor iedereen, het wachten duurt lang, de ingreep is er maar een fractie van maar daarna gaat alles weer vlot verder, tenminste . . . dat hopen we ook voor de toekomst . . . !