een nieuwe week . . .

Zoals normaal komt er na de zondag ook terug een maandag en begint er dan tevens een nieuwe week, zo ook nu vandaag dus !!!

Het is een week om naar uit te zien, niks speciaal gepland in deze week, wel een bezoek aan de kapper maar dat is van gewoonte.  Verder misschien nog eens naar de huisarts om wat voorschriften te halen, kwestie van voldoende geneesmiddelen te kunnen kopen in de apotheek.  

Maar ik wou het nog even hebben over de voorbije week eigenlijk.  Ik weet niet of ik dat reeds verteld had maar er woonden een aantal mezenfamilies in de struiken vlak aan ons appartement, ik hoorde ze vaak roepen wanneer de oudere vogels met insecten en dergelijke naar huis toe kwamen gevlogen.  Zoiets heb ik al dadelijk in de mot, zelfs dat er enkele aanstalten maakten om te gaan wonen op de derde verdieping ergens in een klein gaatje onder een bovenliggend terras.  'k Zag ze daar af en aan vliegen met stro en dergelijke om een nestje te maken, ze kwamen zelfs hier wat gedroogde mos uit mijn schotel met voorjaarsbloemen halen.  Ge kent dat wel van dat mos dat je koopt in de bloemenwinkel om de bloembollen te bedekken die je in een kom hebt geschikt in het voorjaar, daar zaten ze dus aan, ze wisten waar ze terecht konden, ook voor eten natuurlijk, toch nog in diezelfde tijd.

Ze kennen onze balkons hier wel, ze komen aangevlogen . . . en ook nu was daar op zaterdag dus bezoek !  Langs de twee zijden van onze living, ieder zaten ze op een ander terras . . . en de oude vogels die maanden hun jongen aan om verder te vliegen.  We hoorden ze de hele namiddag en daarna zaten ze in de boom hier vlak aan ons ene balkon, gewoon bij mekaar als familie.  Moet ge weten dat daaronder hun nestje was waarin ze werden groot gebracht door de ouderen.

De natuur is iets wonderbaarlijks en ik verwonder mij daar iedere dag nog over, dat houdt mij hier wel echt gaande.  Als ik vogels zie vliegen wil ik weten welke vogel het is en wat die daar komt zoeken, al zal hij dat zeker mij niet komen vertellen.  Maar ik zoek het dan op en zo wordt je op de duur ook weer wat slimmer, al is dat niet evident als het over de natuur gaat.  Want op vele plekken wordt die met de voeten getreden en is er geen respect voor alles wat groeit, je moet je kinderen dat allemaal meegeven terwijl ze nog vrij klein zijn en ze zo groot brengen dat ze daar rekening mee houden.  Dat hebben wij dus gedaan, ook omdat ik zo met de natuur begaan ben, maar ook omdat we daar ons hele leven nog mee verder moeten doen, dat is wat telt, ook voor hen.

Ach wat ben ik nu wat zwaar op de hand maar niet getreurd, een foto heb ik dus wel gemaakt van ene vogel, de ander wou ik echt niet storen omdat de ouders daarbij zaten en ik ze niet wou opjagen.  De jongen moesten leren vliegen en ze deden dat na een tijdje dan ook, al dat jong geweld hier in onze omgeving, ik hoop dat het hen goed gaat.

Dat doet me er opeens ook aan denken dat mijn echtgenoot een paar dagen geleden met de woorden naar binnen kwam van op het terras al vragende :  "een marter, hoe ziet die eruit ?"  Waarop ik al snel een antwoord gaf : "een lijf met een pluimstaart erachteraan die even lang is als het lijf zelf, een witte onderkant, boven op bruin". - "Wel," was zijn antwoord, "dan heb ik een marter gezien die hier in het struikgewas rond kroop, ik kreeg die van op ons terras in het oog en die ging maar verder door, ja, dat was er dan duidelijk eentje !"  

Zelf was ik eerder bezorgd om de vogeltjes : "Dat ze maar zorgen dat ze uit de klauwen van de katten blijven want die hebben zeker geen medelijden . . . !"