hmmm . . . ! maandag . . .

Stel je even voor : het is donderdagvoormiddag van de vorige week en je wil nog wel wat uitvoeren ook.  Maar je vindt bijna niks meer wat je zo zou kunnen doen zonder alles op te warmen in huis . . . dat komt zelden voor hier maar nu was het toch ook eens zover.

'k Had immers in de voorbije week en in deze week zo fel doorgewerkt dat ik was . . . uitgewerkt eigenlijk !!!  Ja, lach maar, ik wist niet meer waar ik het had en het was nog maar amper 10 u in de voormiddag, niks meer omhanden, raar toch !

Alleen die strijk hing er nog natuurlijk maar dat was eigenlijk nog niet zoveel.  Er stond nog wel een wasmand met zomerspullen die ook nog te strijken vielen of tenminste na te kijken of alles eraan in orde was maar verder, neen, niks meer te doen.  Strijken dat doe ik niet terwijl het warm weer is, dan warm je alles maar op en dat is echt niet nodig, ik wil een vrij koel huis dat in de namiddag kan genieten van de zonnestralen, net zoals ikzelf dus ook . . .

De dagen daarvoor had ik al wel in de zon gezeten maar niet echt lang want ik ben toch wel een beetje bang van te verbranden.  Het is immers de eerste zon die we nu op onze huid voelen en die huid is daar nog niet tegen gewapend na een lange periode van zonloos door het leven te gaan, genaamd winter . . . !

Het is net of we hebben een seizoen overgeslagen, gewoon voorbij laten gaan zonder er wat aan te hebben, het is zomer en daar moeten we dan van genieten.  Toen ik op de kast even keek zag ik daar het beeld van een jonge vrouw staan, een vrouw die pas is overleden, ziek was en jong is gestorven, net zo oud als onze oudste dochter is.  De moeder en ikzelf waren samen opgegroeid, gingen samen naar school, ook naar de stad later om ons middelbaar uit te doen.  We zagen mekaar toen vaak, iedere dag bijna, kwamen vaak bij mekaar en daarna komt het trouwen, wij waren eerst, zij wat later en kregen kinderen.  Trokken naar Amerika, waarvoor eigenlijk daar heb ik geen idee meer van maar ze waren weg : moeder, vader en pas geboren dochter, ik meen dat ze toen nog maar amper een half jaar oud was of zelfs nog iets jonger.

Zij konden het heel goed hebben in het leven, allebei universiteit gedaan, ikzelf ben gestopt zoals enkelen onder ons wel weten.  Maar het geluk was niet met hen, de man die gaat op een of ander moment door het lint, weet het allemaal niet zo goed meer, ik weet echt niet wat hij heeft of had maar ik vertel maar wat anderen erover vertellen.  De dochter wordt ziek, wat ze had weet ik niet maar is nu gestorven op een leeftijd van 46 jaren, veel te jong natuurlijk maar ja, wat verander je eraan ?!

Wanneer je dat leest dan denk je zelf : wij hebben ook een dochter die zo oud is . . . !  Op dit eigenste moment zit die thuis van het werk met afgescheurde ligamenten, heeft haar voet omgeslagen op de werkvloer, jammer maar helaas . . . Maar ze leeft nog en dat kunnen zij dus niet meer zeggen.  Waar ik wil toe komen is dit, is die drukte en dat werken en zoveel verdienen nu echt hetgeen we naar streven ?!  Of is het niet beter van gewoon verder te doen zoals we bezig zijn, genieten in alle rust die ons is gegeven en ons niet te veel aantrekken van wat anderen van ons denken ?

Sommige mensen blijken wel geboren voor het ongeluk, ik mag er niet aan denken maar het is toch zo.  Zij krijgen alle tegenslagen en wij, wij hebben het geluk gehad om ons gezin bij mekaar te houden en ook nu is dat nog zo, al zijn die banden niet meer zo sterk als vroeger.  Maar toch, wanneer er iets gaande is dan wil je dat weten en dan hou je daar rekening mee en wil helpen, dat is wat een familie doet, dat is geluk hebben dat je dat mag doen en nog kan doen ook.

En wijzelf, wel we hebben onze gouden bruiloft achter de rug, het feest is afgelopen, het was mooi, het was goed.  Als ik tijd heb dan zal ik er nog wel eens wat over vertellen ook want ik ben er van overtuigd dat er wel wat te vertellen zal vallen . . . maar dat is voor later ergens in deze week . . . even bezinnen en verder doen met gewoon leven en genieten . . . niet iedereen kan dat zeggen maar we moeten het nu doen . . . heel zeker !