20 april 1968 . . .



De dag begon vrij vroeg met wat regen, zou het dan toch een slechte dag worden ?!  We vreesden het maar dat keerde vrij snel, het zonnetje kwam erdoor en kleurde alles mooi groen zo in het voorjaar.

Voor ons was het een dag van stressen : vroeg uit de veren, vroeg naar de kapper, vroeg zorgen dat je tiptop in orde was.  Maar ikzelf was dat helemaal niet, ik voelde me niet zo kiplekker als anders, ik voelde me eerder ziek, geen goed teken, kon dat nu niet anders ?!  Allerlei dingen schoten me door het hoofd maar ik sloeg me er door het zou wel lukken, alles zou wel goed komen.

Vlak voor de middag reden we naar het gemeentehuis, of wat daarvoor moest doorgaan, er was immers geen gemeentehuis meer in onze gemeente.  Maar alles verliep daar vrij vlot, iedereen was tevreden en ook de zon was dus vaak van de partij, het werd zelfs warm.  Zo warm dat een vest echt niet nodig was, ja, dat was het dan, we waren getrouwd en zouden nadien dus gaan feesten in de parochiezaal, die er nu ook nog altijd bestaat.  

Eerst was er dus een receptie, iedereen dronk, niet te veel maar wel veel, het was dan ook warm geworden en dat deed zich voelen, ook bij mij.  Het was niet alles om in een lang wit kleed steeds te blijven rond gaan, ik voelde me zo ziek als een hond, hoofdpijn, geen goed teken om een mooi feest te hebben eigenlijk maar ik bleef rustig eronder.  Hield me ook wat op de vlakte en bleef zo lang als mogelijk op mijn stoel zitten, kwestie van niet door mijn benen te gaan, ja, zo erg had ik het wel zitten.  
Was het van de zenuwen, neen, dat was het niet, ik voelde me misselijk en moest dus tussendoor wel eens naar het toilet, niet gemakkelijk met die sleep aan dat kleed en die onderrok, het was eerder een marteling, iets wat ik dus geenszins gewoon was.  Maar ik hield vol.  Ook de warmte hield vol, we kregen 27° op de thermometer en alle licht bier was reeds in de namiddag erdoor gejaagd, bleef alleen nog wat zwaarder bier over en daar hadden ze dan meestal nog geen zin in.  Voor mezelf bleef het water drinken en zorgen dat je niet door je benen ging toen tegen de avond aan de dans werd ingezet.  Ik was niet bij machte om daar aan mee te doen, het ging gewoon niet, dan maar  zo verder.

Het was echter wel een mooi feest, in het eerste gedeelte heb ik wel wat genoten maar nadien, neen, dat hoefde voor mij nu echt niet, ik kon gewoon niet meer, geloof me vrij, anders had ik het wel gedaan.  Het was nog vrij vroeg toen we naar huis toe reden, naar mijn nieuwe thuis, ik werd opgenomen bij mijn schoonouders, daar zouden we dus even gaan wonen totdat we iets anders hadden gevonden.
Nu was het zo dat we eerder wel een woning hadden gehuurd en die wilden wat opknappen maar de eigenaar overleed in die tijd en het huis zou verkocht worden, dus stonden we terug op straat vlak voor het huwelijk.
Nadien vonden we een andere plek om te wonen in een deelgemeente van Leuven, daar trokken we dan naartoe om er toch een drietal jaren te blijven wonen.  Daar zijn we heel gelukkig geweest, gewoon omdat we daar ons eigen ding konden doen.  Dit was dan de eigenlijke start van ons getrouwd leven, toen . . . .

Reacties

  1. Een dikke proficiat dat jullie het samen al zo lang volhouden haha... ja dat was inderdaad geen goed begin je zal het je wel anders voorgesteld hebben! Maar dat je die 50 j samen nog mag vieren is een echt geschenk van het leven want niet aan iedereen gegund hé Chris! Een dikke knuffel op vandaag!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Fijn weekend !

Een fijne zondag iedereen . . . !!!